2016: ‘Odesza slaagde erin me intense kippenvel te bezorgen’

2016 zit er nog niet helemaal op, maar de laatste meesterwerken van het jaar lijken inmiddels wel uitgebracht. Nieuweplaat.nl beschouwt ook dit jaar weer uitgebreid na met de persoonlijke voor- en afkeuren. Na welk optreden liepen we nog een week in een roes rond? En welke artiest bracht een plaat uit die we liever niet meer horen? Vandaag is het de beurt aan Lilit Martirosova.

Voordat ik begon met het tikken van dit stuk, blikte ik nog even terug op het stuk dat ik vorig jaar schreef. Wauw wat was ik enthousiast over veel artiesten! Wat me opvalt aan 2016 is dat niets me écht van mijn sokken heeft geblazen of ontroerd (behalve de dood van Bowie en Leonard Cohen). Het was een jaar waarin super veel gehypte albums van grote artiesten verschenen, maar veel verrassingen of parels zaten er wat mij betreft niet tussen. Anti van Rihanna en Blonde van Frank Ocean waren voor mij de beste in het rijtje van gehypte albums, maar in hun geheel zijn het allebei geen meesterwerken. Terugblikkend kan ik toch her en der een paar muzikale hoogtepuntjes opnoemen.

De ontdekking:

Ondanks een ietwat minder jaar heb ik wel een aantal artiesten ontdekt die ik helemaal in mijn hart heb gesloten. Ik wil beginnen met de redelijk onbekende TĀLĀ. Deze Londense producer/zangeres/dj is echt helemaal mijn nieuwe queen of electro. Ze maakt gebruik van haar Iraanse afkomst door een Arabisch sausje over haar muziek heen te gooien en ze heeft de meest aparte samenwerkingen die je je maar kunt bedenken (o.a. met een Turkse zangeres, Koreaanse popband en een Egyptische rapper). Haar gloednieuwe EP Zal staat al een paar dagen op repeat. Verder ben ik enthousiast over de eclectische pop van de Britse singer-songwriter NAO die dit jaar haar debuutalbum uitbracht. Ik kan wel uren luisteren naar de stem van deze vrouw!

De tegenvaller:

Als jarenlange die-hard fan van Regina Spektor hoopte en verwachtte ik opnieuw een geweldig album. Maar, het mocht niet zo zijn. Van de vier singles die uitkwamen gaf slechts één ervan me een ‘jeej wat goed’-gevoel en de rest van Remember Us To Life was nogal ‘gewoon’. Wie Regina Spektor kent weet dat ze alles behalve ‘gewone’ muziek maakt. Misschien moet ik het nog een kans geven, maar voorlopig leg ik het album nog even weg.  

Het optreden

Ook al zag ik dit Amerikaanse duo niet voor het eerst; het optreden van Odesza in Tivoli Vredenburg slaagde erin om me intense kippenvel te bezorgen. Het was zo een avond waarop alles perfect was: het voorprogramma, het gezelschap waarin ik verkeerde en de setting.

Het album:

Het album dat me helemaal kan wegvoeren is het laatste album van Eefje de Visser. Begin dit jaar recenseerde ik Nachtlicht en gaf ik het slechts een 7. Het was geen liefde op het eerste gezicht, maar hoe meer ik het opzette, hoe meer het me beviel. Tot het een onmisbaar plekje in elke playlist én mijn hart veroverde en me door dit jaar heen voerde op een mystieke en zweverige wijze, zoals alleen Eefje dat voor elkaar krijgt. Ook Flume wist me omver te blazen (letterlijk) met Skin. Een vernieuwend en allesbehalve standaard elektrische plaat. De beats en drops die deze man in elkaar zet, gaan zijn genre echt te boven.

Top 16

Het was weer moeilijk om een keus te maken, maar hieronder dan toch een klein overzichtje van de nummers ik vaak heb geluisterd dit jaar. Ik noem het graag ’the soundtrack of my year’.

 

De vooruitblik

Ik kan niet wachten op het nieuwe album van The XX. Verder hoop ik dat het album van The Gorillaz ein-de-lijk uitkomt! Ik heb zin in 2017, hopelijk is die nog beter dan 2016.

Bekijk ook de jaarreview van:

1. Stef Ketelaar
2. Mark Kovac
3. Wessel Uphoff
4. Mark Dierick
5. Karlijn Martens
6. Britt Henneken
7. Ivo Terpstra
8. Daan Koster