2017 liet nog maar eens zien dat muziek kan verbroederen. Of, zoals heel Manchester zong: Don’t Look Back In Anger. De redactie van Nieuweplaat probeert dan ook zo vrolijk mogelijk terug te blikken op het voorbije muziekjaar. Wat waren de hoogtepunten? En wie zijn de nieuwe sterren van de toekomst? Vandaag is het de beurt aan recensent en spotter Wessel Uphoff.
Het afgelopen muzikale jaar was voor mij een jaar waarin mijn geduld (lees: ongeduld) werd beloond. En hoe! De voor mij popprinses der popprinsessen kwam na heel wat uitstelgedrag met een gloednieuw album genaamd Double Dutchess. Wie niet weet over wie ik het nu heb, staat bij mij al een streepje achter (oeps). Hint: Fergie, duh! De blonde hitmachine – die door haar aandeel The Black Eyed Peas naar ongekend succes leidde – nam rustig elf jaar de tijd om haar retepopulaire plaat The Dutchess te evenaren. Als je kijkt naar de verkoopcijfers is dat Fergie helaas niet gelukt, but who cares? In mijn ogen is Ms Fergalicous er uitstekend in geslaagd om Double Dutchess net zo iconisch te maken als haar debuut. Genoeg over Fergie, want hoewel het jaar om haar draaide, was er natuurlijk meer. Veel meer!
De ontdekking
Normaal gesproken zijn er twee dingen waar je mij niet blij mee maakt. Dat zijn rode bieten en het levenslied, zelfs niet met een wijntje of vijf. Als ik nu terugdenk ben ik daarom ook enigszins verbaasd dat ik in de afgelopen vier maanden maar liefst twee keer naar een optreden van Roxeanne Hazes ben geweest. En nee, ik ben niet naar schuurfeesten gegaan. De dochter van bracht dit jaar een fantastische plaat uit vol levensliedjes, maar wel à la Rox. Modern, pittig, poppy of zoals ze het zelf noemt: levenspop. Als je bedenkt dat In Mijn Bloed pas het eerste eigen album van Roxeanne is, kan ik nu al niet wachten op een vervolg.
Het optreden
Terwijl iedereen de kerstboom uit het huis wil smijten vanwege de hangende takken en afvallende naalden, ben ik aan het jammeren dat deze feestelijke periode bijna voorbij is. Niet vanwege de kaasfondue of cadeautjes die ik ga missen, maar vanwege Mariah. Elk jaar voelt Mariah Carey als een hartsvriendin. Een vriendin die 24/7 kerstliedjes voor je zingt. Nu ben ik het afgelopen jaar naar heel wat toffe concerten geweest, maar niets kon tippen aan Mariah’s kerstshow. ‘Mijn’ Mariah bracht december naar een hoogtepunt met haar hysterische concert in Londen vol kerstelfjes, rendieren en glitterjurken. Wie nu stiekem begint te grinniken is een van de weinigen die niet denkt dat de diva het originele kerstkindje is. Vorige week brak Mariah nog het Spotify-record voor het meest beluisterde nummer op een dag (met All I Want For Christmas). Iets dat Jezus nog niet is gelukt.
Het album
Dit jaar zijn er heel wat goede platen uitgebracht. Zo dropte Katy Perry haar langverwachte vierde album Witness. Het album staat niet in mijn top 5 van dit jaar, maar toch verdient het meer waardering. Katy verkocht – voor haar doen – een stuk minder exemplaren dan we altijd gewend van haar waren en bovendien kreeg Witness bakken met kritiek. Niet eerlijk als je het mij vraagt. Daarom wil ik ik Katy even een hart onder de riem steken. Lieve Katy, als je het mij vraagt ben je er wel in geslaagd om jezelf te overtreffen. Beter doordachte teksten, een vette productie en hier en daar een catchy-uitschieter. Witness is een heerlijke toevoeging aan muzikaal 2017 en krijgt van mij – zoals Antoinette Hertsenberg van TROS Radar zou zeggen – de warme douche.
De tegenvaller
Waar Katy kritiek kreeg vanwege haar nieuwe ‘ik’, daar ontving Sam Smith veel lof met The Thrill Of It All. Nou, zou thrilled was ik helemaal niet. Ik speel het op veilig, moet Sam gedacht hebben. Het tweede album van de Britse zanger is gewoon enorm saai en eigenlijk een slechtere versie van zijn debuut. Van mij mag je alleen maar voor eeuwig ballads blijven maken, mits je Adele heet. Helaas voor Sam heet hij geen Adele en dus eis ik minder dramatische en zoetsappige piano-liedjes van hem.
Top17
Mensen die mij goed kennen, zeggen altijd dat ik alleen maar naar popzangeressen luister. Met mijn grote mond vertel ik ze dan op hun beurt weer dat ik heus wel naar alternatieve muziek luister. Niets blijkt minder waar. Als we Spotify moeten geloven tenminste. In 2017 luisterde ik maar liefst 723 keer naar Your Song van Rita Ora. Na een wiskundige berekening kwam ik erachter dat het mierzoete popliedje dik 36 uur in mijn trommelvlies trilde. Ik zal het maar eerlijk toegeven: ik hou van commerciële pop en ik ben er trots op. Zo, dat lucht op.
In 2018
Behalve het feit dat ik enorm uitkijk naar Anouk’s eerste Nederlandstalige plaat (of juist niet, dat is nog maar afwachten), begin ik al te stuiteren als ik aan nieuw materiaal denk van Dashni Morad. “Dashni wie?” Dashni Morad, mensen. De 31-jarige zangeres vluchtte op jonge leeftijd vanuit Irak naar Nederland, maar heeft inmiddels een prachtige carrière opgebouwd in haar geboortegebied Koerdistan. Superster Dashni gaf de fans afgelopen lente met Love Wins een voorproefje van haar nieuwe werk. Als het album net zo feel-good wordt als de single, kom ik in 2018 niet aan chagrijnen toe
Bekijk ook de jaarreviews van:
1. Ruben den Boer
2. Lola Cooper
3. Lex Laros
4. Pim Sierink
5. Mark Dierick
6. Stef Ketelaar
7. Ivo Terpstra
8. Riko van der Helm
9. Kasper Hermans
10. Britt Henneken
