2017: “Het waren de onontdekte artiesten die mij dit jaar wisten te verrassen”

2017 liet nog maar eens zien dat muziek kan verbroederen. Of, zoals heel Manchester zong, Don’t Look Back In Anger. De redactie van Nieuweplaat probeert dan ook zo vrolijk mogelijk terug te blikken op het voorbije muziekjaar. Wat waren de hoogtepunten? En wie zijn de nieuwe sterren van de toekomst? Vandaag is het de beurt aan recensent Lex Laros.

2017 was een erg wisselvallig jaar wat muziek betreft. Weinig echte parels, albums die over tien jaar nog steeds in het collectief geheugen gebrand zullen staan. Ook weinig verrassingen, en van de bands die zelden teleurstellen kregen we het deksel op de spreekwoordelijke neus (Ja, we hebben het over jullie, heren Arcade Fire en Gorillaz). Maar goed… Laten we niet al te dramatisch doen, want er viel best wat lekkers te beleven dit jaar.

De ontdekking

Ik heb weinig echt nieuwe bands leren kennen, voornamelijk herontdekkingen en dankzij de geniale Discover Weekly-optie van Spotify kwam ik af en toe op wat wonderbaarlijks terecht. Zo leerde ik dit jaar het fantastische (inmiddels al gesplitte) Augustines kennen. Ik raad iedereen ten zeerste aan om deze indieband van torenhoog niveau onmiddellijk in hun playlist te droppen.

Het optreden

Voor het eerst in zo’n tien jaar heb ik geen festival bezocht, dus viel het aantal geziene bandjes flink tegen. Deaf Havana wist mij erg te overtuigen met hun stevige maar emotionele rock, maar het was vooral een band die voor het eerst in zeven jaar weer live te zien was die mij omverblies. Air Traffic liet een uitverkochte Paradiso zien dat zeven jaar veel te lang is om van het podium verdwenen te zijn. Live nagenoeg perfect en de songs (No More Running Away blijft een wereldtrack) bezorgden stuk voor stuk kippenvel. In april in Tivoli te zien… Mijn kaartje is alweer in de pocket.

Het album

Lastig, weinig albums die mij echt omver wisten te blazen. Deaf Havana kwam terug op hun besluit om de band op te doeken en deden dat met All These Countless Nights op een hele mooie wijze. De nieuwe Afghan Whigs was goed tot zeer goed zelfs. Ook de Foo’s zijn met hun Concrete And Gold terug op de goede weg. Puntje bij paaltje kom ik toch weer uit bij The National, een band die mij persoonlijk na aan het hart ligt en werkelijk nooit teleurstelt. Ook met hun zevende album, Sleep Well Beast, zorgden ze weer voor de juiste dosis melancholie en bloedmooie – dit keer met een streepje elektronica doorspekte – nummers.

De tegenvaller

Met hun vijfde langspeler Everything Now wisten de Canadezen van Arcade Fire voor het eerst niet te overtuigen… een album dat soms bizar goed was en op sommige momenten finaal de plank missloeg. Maar de tegenvaller dit jaar was voor mij Gorillaz’ nieuwste: Humanz. Een plaat die mij werkelijk, maar dan ook werkelijk niets deed. En het had zo mooi kunnen zijn…

Top 17

Nog een hele klus om zeventien mooie tracks te kiezen. Van het melancholische Birdland van Afghan Whigs tot Harry Styles briljante powerballad Sign Of The Times. Hoewel niet door iedereen wel gesmaakt wisten The Chainsmokers mij wel te bekoren met hun mix van punkrock en EDM, voornamelijk in het fantastische Break Up Every Night. Verder was het nog zoeken naar mijn favoriet op Sleep Well Beast, uiteindelijk viel de keuze toch op het magistrale Guilty Party. Met stip op één staat echter het prachtige God In Chicago van Craig Finn. Met geen woorden hoe dit nummer te beschrijven kan ik alleen zeggen: luister het alsjeblieft.

Vooruitblik op 2018

Een snelle blik op volgend jaar maakt mij al erg nieuwsgierig. Zo komen de mannen van Dashboard Confessional in februari na bijna tien jaar eindelijk met nieuwe muziek. Verder is het uitkijken naar de eventuele reünie van de originele bezetting van The Smashing Pumpkins, nieuw materiaal van Snow Patrol (wat telkens weer wordt uitgesteld) en is het altijd weer afwachten wat ons favoriete genie/wacko Kanye West gaat doen.

Bekijk ook de jaarreview van:
1. Ruben Den Boer
2. Lola Cooper