De Texaanse band met de exotische naam Khruangbin, klinkt muzikaal allesbehalve Amerikaans. Het drietal dat momenteel de wereld rond toert, weet talloze muziekstijlen feilloos samen te brengen. Eerst op het album The Universe Smiles Upon You en meer recent op het Con Todo El Mundo. Nieuweplaat.nl sprak met bassist Laura Lee, gitarist Mark Speer en drummer Donald Johnson.
Voor jullie tweede album zijn jullie teruggekeerd naar een schuur in het dorpje Burton in Texas, waar jullie ook het debuutalbum opnamen. Wat maakt die plek zo bijzonder?
Laura Lee: “Het landschap. Texas wordt ook wel de big sky country genoemd. De oppervlakte is plat waardoor je de horizon goed kan zien. De hemel is zo groots daar. Ik heb veel gereisd en ik vind nog steeds dat de hemel in Texas groter is dan op elke andere plek op aarde. In het album hoor je dat terug. Mensen vertellen mij weleens dat ze onze muziek niet kunnen plaatsen. Waar komt het vandaan? In welke tijd is het gemaakt? Veel mensen groeien niet op in een schuur of een plaats met zoveel ruimte. Daardoor kunnen ze de muziek niet plaatsen.”
Het debuutalbum The Universe Smiles Upon You werd positief ontvangen en zorgde voor veel liveoptredens. Heeft het bewustzijn van het feit dat jullie de muziek live gaan spelen iets veranderd aan het opname– en schrijfproces van het tweede album?
Lee: “Nee. We hebben elkaar beter leren kennen sinds het debuutalbum, dat is de verandering die je hoort op het tweede album. Ik probeer het idee dat ik het nummer live ga spelen zo min mogelijk invloed te laten hebben op het opnameproces. We maken geen muziek voor anderen. We maken muziek die we zelf willen horen. Dat vind ik oprecht. Soms is het lastig om de switch te maken van het opnameproces naar een liveoptreden. Tijdens het luister– en opnameproces verlies ik mezelf graag. Dat kan niet tijdens het optreden. Ik ben bang dat ik dan vergeet wat ik moet spelen.”
Betekent jezelf verliezen tijdens een optreden ook dat je je kwetsbaar op moet stellen?
Donald Johnson: “Ja. Het is heel kwetsbaar.”
Lee: “Dat is wat ik er mooi aan vind. Ik speel het beste wanneer ik de muren om me heen laat vallen. Alleen dat moet je balanceren.”
Johnson: “Ik vind het wel gek. Ik ben begonnen met optreden in een kerk. Als je in de kerk speelt, is je hele doel om niet gezien te worden. Het gaat om een groter doel: God. Je probeert niemands aandacht te trekken. Dat is nu anders. Afgelopen nacht stond er een gast op de eerste rij mij constant aan te staren. Dat is een verandering waar ik nog aan moet wennen.”
Jullie muziek is geïnspireerd door jaren ’60 en jaren ’70 cassettes met obscure Thaise gitaarmuziek. Waar halen jullie die muziek vandaan?
Mark Speer: “Het internet. Er bestaat een blog dat heet Awesome Tapes From Africa. De bedenker Brian Shimkovitz ging heel Afrika door om cassettes te kopen. Hij zette de muziek in mp3-vorm op zijn blog. Dat gaf de desbetreffende artiesten de kans om een nieuw publiek aan te spreken. Via die blog kwamen we terecht op een andere blog, Monrakplengthai, met allerlei Thaise muziek.”
Wat maken die cassettes zo goed?
Lee: “Het is muziek die herkenbaar voelt en tegelijkertijd nieuw klinkt.”
Speer: “Het is hele funky muziek. In Thailand bestaat er een genre dat shadowmusic heet. De band The Shadows was de eerste westerse band die in Zuidoost-Azië toerde, nog voordat The Beatles daar op tour gingen. De invloed van The Shadows hoor je overal terug in Thailand. Dat vind ik mooi. De Thaise muzikanten namen de gitaarmuziek van The Shadows en mixten dat met hun eigen lokale muziekstijl.”
In jullie recent uitgebrachte videoclip zijn Iraanse vrouwen te zien zonder hoofddoek. Jullie wilden een verhaal vertellen met deze videoclip, maar geen statement maken. Waarom maakten jullie de beslissing om in deze politiek beladen tijd juist géén statement te maken?
Lee: “De video is niet bedoeld als een aanval op iets. Er worden genoeg politieke statements gemaakt. Ik hoop dat deze video een discussie opent. Maar het was niet bedoeld als statement, het was bedoeld om een verhaal te vertellen.”
Speer: “Vandaag de dag lijkt alles politiek te zijn. Als iemand er een us versus them van wil maken, ga je gang. Maar wij weigeren dat te doen, dat is niet ons doel.”
Waarom wilden jullie dít verhaal vertellen?
Lee: “Het originele idee was om vrouwen van dat gedeelte van de wereld te laten zien zonder bedekking. Toen ik over dit onderwerp aan het lezen was, viel het me op dat de carrières van veel Iraanse actrices stopten in 1979, het moment dat de Iraanse revolutie startte. Om al die vrouwen op te zoeken op Google en te zien dat in dat jaartal hun carrière ophield, dat brak mijn hart.”
