2016: ‘Diverse gouden ouden bewezen de tand des tijds te hebben doorstaan’

2016 zit er nog niet helemaal op, maar de laatste meesterwerken van het jaar lijken inmiddels wel uitgebracht. Nieuweplaat.nl beschouwt ook dit jaar weer uitgebreid na met de persoonlijke voor- en afkeuren. Na welk optreden liepen we nog een week in een roes rond? En welke artiest bracht een plaat uit die we liever niet meer horen? Vandaag is het de beurt aan Mark Kovac.

In 2016 ontaarden raciale kwesties in relletjes. Niet alleen nationaal, maar vooral in Amerika is het een komen en gaan van artiesten die er hun zegje over doen. Beyoncé, Solange, Frank Ocean, Dev Hynes en Alicia Keys, allemaal deden ze een poging opkomend racisme en cultuurverschillen muzikaal te duiden. Een ander centraal thema in dit muziekjaar is de dood. David Bowie, de kameleon van de popmuziek, liet ons op magische wijze weten hoe eenvoudig het leven kan eindigen. Leonard Cohen imiteerde dit nog eens en tussendoor werd Nick Cave overmand door verdriet en rouw op zijn Skeleton Tree. Was er dan helemaal niets vrolijks? Ja hoor, diverse ‘gouden ouden’ stonden op en bewezen de tand des tijds te hebben doorstaan. Met dank aan Iggy Pop, The Rolling Stones en Marillion.

De ontdekking
Gelukkig houd ik voor mezelf en Nieuweplaat ook wat alternatieve releases in de gaten. Ik ben lange tijd op zoek geweest naar een wat smerige garagesound, iets in de trant van Ty Segall. Bij voorkeur wat rock, liefst met een paar vette vervormde gitaar riffs en een zanger die meer onder invloed lijkt dan zingt. Vanuit het beloofde land Amerika kwam Night Beats dit jaar met het psychedelische Who Sold My Generation. Een echte rammelplaat, in de goede zin van het woord. En verder: Car Seat Headrest. The Ballad of the Costa Concordia.

De tegenvaller
Het gaat echter ook wel eens gruwelijk mis. Zo’n plaat waarvan je denkt: ‘Ga eens snel een eigen identiteit aanmeten.’ Ik heb het hier over 24K Magic van Bruno Mars. Een godsgruwelijk slechte plaat vol zoetgevooisde producties. Ik denk dat hij een competitie aan wil gaan met Robin Thicke, de zanger die met zijn Blurred Lines nog bezig is alle advocaten uit de weg te ruimen. Zonde, want Mars heeft absoluut talent.

Het optreden
Maar talent valt of staat toch pas echt op het podium zelf. Hier kan men performen, de hoge noten halen of het publiek simpelweg opzwepen. Voor mij gebeurde het dit jaar niet live op een festival of tijdens een concert, daar had ik simpelweg geen tijd voor(shame on me!), maar op de Billboard Music Awards. De geboren Barbadiaanse zangeres Rihanna stal de show met haar uitvoering van Love On The Brain. Een echte verrassing. Niet alleen laat ze horen dat ze daadwerkelijk kan zingen, ze gaf het nummer extra lading. Wat mij betreft een gouden optreden.

Het album
Het gebeurt niet vaak dat ik in januari al kan vaststellen welke plaat de hoogste plek van het jaar krijgt toebedeeld. David Bowie lukt het. Met Blackstar wordt nog eens benadrukt hoe groots de man is in transformaties, en hoe effectief dit kan uitpakken. Een aantal dagen voor zijn dood kon het publiek de eerste twee clips al zien. Een kijkje in de poppenkast van een terminale artiest. Ik gebruik dit podium om hem nog eens te bedanken. Bowie, dank je wel.

Top16
Dan nu mijn persoonlijke selectie van zestien meesterlijke nummers. Het is ongelofelijk moeilijk om te moeten putten uit een schat van geweldige albums, merendeels geselecteerd uit mijn top tien platen van het jaar. Geniet nog een keer van David Bowie, Car Seat Headrest, Blood Orange en vele anderen. Mijn speciale aandacht gaat uit naar de outsiders, de vergeten pareltjes. Denk aan Brothers & Sisters van Anouk en In My Own Way van Ray LaMontagne.

2017
Volgend jaar zet ik Arcade Fire alvast in mijn jaarlijst. Ze komen met een nieuwe plaat en ik kan niet wachten. Daarnaast hoop ik dat we afscheid mogen nemen van de dood. Laat ons leven horen!

Bekijk ook de jaarreview van:
1. Stef Ketelaar