2016: ‘Editors is gewoon een van de beste livebands van het moment’

2016 zit er nog niet helemaal op, maar de laatste meesterwerken van het jaar lijken inmiddels wel uitgebracht. Nieuweplaat.nl beschouwt dit jaar weer uitgebreid na met de persoonlijke voor- en afkeuren. Na welk optreden liepen we nog een week in een roes rond? En welke artiest bracht een plaat uit die we liever niet meer horen? Vandaag is het de beurt aan Kasper Hermans.

Terwijl de ene na de andere grootheid uit de popmuziek wegviel in 2016, besefte ik dat ik juist nieuwe muziekervaringen moest opdoen in plaats van te blijven hangen bij dat wat ik al kende. Hoe goed ik die muziek ook mag vinden. Dus in het afgelopen jaar was ik opeens te vinden op technofestivals en maakte ik een reis naar countryresidence Nashville. Het waren zeker geen onaangename uitstapjes, maar ik heb wel geleerd dat rockmuziek uiteindelijk het beste bij mij past.

De ontdekking

AURORA en Kaleo kwamen beide eigenlijk eind 2015 al op mijn pad, dus als die twee daarom afvallen is de keuze makkelijk: Black Foxxes. Bij toeval kwam ik het album I’m Not Well tegen en direct was ik verslaafd. Een heerlijke rockplaat met veel variatie en een bak steengoede nummers. Vooral Pines en Hush behoren al bijna maanden tot mijn dagelijkse playlist.

Het optreden

Pierce Brothers (Paradiso) en Judah & the Lion (Nashville) maakten er weergaloze feestjes van. Gary Clark Jr. (Rock Werchter) gaf mij kippenvel op plaatsen die ik nog niet kende, maar het beste kwam van Editors. Hun vijfde album In Dream vond ik eigenlijk niet zo denderend, dus ik ging met gematigde verwachtingen naar hun show op Werchter. Uiteindelijk verliet ik het festivalterrein weer als die grote fan van een aantal jaar terug. Het was niet dat Editors iets heel speciaals deed, maar de show klopte van begin tot eind. Vanaf de eerste noot tot het laatste vuurpijltje bij Marching Orders. Ja, sindsdien staat In Dream toch wat vaker aan. Ook het minste werk van een van de beste livebands van het moment verdient immers aandacht.

Het album

Het gebeurt niet vaak dat het album dat ik artistiek het best in elkaar vind zitten, ook een van mijn meest gedraaide platen van het jaar is, maar David Bowie heeft het geflikt. Al voor de precieze betekenis van Blackstar bekend was, was het fenomenaal. Toen drie dagen later bleek dat het eigenlijk gewoon een geregisseerd afscheid was, steeg het album alleen nog maar meer in mijn waardering. Lazarus is een fenomenale track, maar ook Dollar Days en ‘Tis A Pity She Was a Whore mogen er zijn. En dat geldt eigenlijk voor elke song.

De tegenvaller

Een kleine tien jaar terug was Kaiser Chiefs nog een band met een paar leuke toevoegingen aan mijn iPod. White Lies zong nog op geweldige wijze over dood en verderf met heerlijk rebelse lyrics als ‘You can burn your parents in the fireplace’. Tegenwoordig zijn het beide nietszeggende popbands met te commerciële dertien-in-een-dozijn nummers. Stay Together en Friends zijn de absolute dieptepunten in hun oeuvre. En het is te hopen dat ze dat blijven.

Top 16

Het prachtige ingetogen WALLS van Kings of Leon of het eindeloos heerlijk doorratelende Tiny Terror van Drive Like Maria? Een voor mij bijna onbegonnen keuze. Afwijkend van de rest in genre zijn de tracks van Mogwai, Rag’n’Bone Man en Regina Spektor. Lazarus van Bowie en Goud van Bazart heb ik eruit gelaten, omdat de singles eigenlijk toch uit 2015 zijn, maar hadden anders zeker hoog gestaan.

Vooruitblik op 2017

Met nieuwe platen van The National, Arcade Fire, Royal Blood en Kasabian in het vooruitzicht, kan 2017 voor mij al haast geen heel slecht jaar meer worden. Bovendien heb ik inmiddels ook wel door dat elk jaar weer een paar heerlijke verrassingen met zich meebrengt.  

Bekijk ook de jaarreview van:

1. Stef Ketelaar
2. Mark Kovac
3. Wessel Uphoff
4. Mark Dierick
5. Karlijn Martens
6. Britt Henneken
7. Ivo Terpstra
8. Daan Koster
9. Lilit Martirosova