2017 liet nog maar eens zien dat muziek kan verbroederen. Of, zoals heel Manchester zong, Don’t Look Back In Anger. De redactie van Nieuweplaat probeert dan ook zo vrolijk mogelijk terug te blikken op het voorbije muziekjaar. Wat waren de hoogtepunten? En wie zijn de nieuwe sterren van de toekomst? Vandaag is het de beurt aan recensent Ivo Terpstra.
Door het overlijden van onder meer Chuck Berry, Chris Cornell en Tom Petty is er natuurlijk geen reden tot feest, maar godzijdank was 2017 niet nog zo’n jaar als 2016, toen het heengaan van muzikale grootheden nog net geen wekelijkse kost was. Muziekjaar 2017 was vooral het jaar van de oude bekenden. Bij sommigen (Depeche Mode, U2, Living Colour) komt de oudheid met gebreken. Anderen (Slowdive, The Charlatans, Beck) wisten hun gevestigde naam gelukkig wel gewoon eer aan te doen.
De ontdekking
Door hun opmerkelijke metamorfose staat plotseling het Britse Childhood op mijn netvlies gebrand. Het uit 2014 stammende album Lacuna had destijds de uitgang van mijn boxen wel eens bereikt, maar eindigde ook al weer snel op de grote stapel tussen de vele andere psychedelische indiebandjes. Tot dit voorjaar opeens de single Californian Light voorbijkwam. Een steengoed nummer met onvervalste soul- en funkinvloeden. Het bleek de geweldige opmaat voor het groovy album Universal High, waarmee Childhood zichzelf een origineel, eigen geluid heeft kunnen aanmeten. Een knappe prestatie.
De tegenvaller
Voor iemand die mijn middelbareschooltijd muzikaal kleur heeft gegeven, vind ik het bijzonder sneu dat One More Light het laatste wapenfeit van Chester Bennington is. Een aalgladde, overgeproduceerde, mierzoete belediging van elke Linkin Park-fan. Een andere route kiezen als band: prima! Maar om nu meteen alles met tak en wortel uit te roeien, dat is het andere uiterste. Er zijn heel wat draaibeurten van Hybrid Theory of Meteora voor nodig om het blazoen van Linkin Park weer op te poetsen. Qua optreden viel vooral Rag’n’Bone Man op Down The Rabbit Hole negatief op. Een sympathieke vent met een geweldige stem, maar hij presenteerde zich alsof hij op de bonte avond van een schoolkamp stond te zingen.
Het optreden
‘YOU KNOW WHERE YOU ARE? YOU’RE IN THE JUNGLE, BABY!’ Die ene krijs van Axl Rose was genoeg om te weten dat het wel goed zou komen met Guns N’Roses in het Goffertpark. Natuurlijk, er viel voldoende aan te merken op de show. Het geluid was bij vlagen middelmatig. Axl had wat last van zwalkende stembanden en moest na elk nummer worden bijgevuld met zuurstof. En de bandleden straalden lang niet altijd plezier uit richting elkaar en richting het publiek. Maar Slash en Axl Rose samen op één podium, drie uur lang, met al die dampende rockklassiekers, een gastoptreden van Angus Young en die nog altijd waanzinnige bak muzikaliteit: het was een onbetaalbare belevenis.
Het album
2017 was een echt albumjaar. Er bleven maar albums komen die op repeat móésten. Van de razend spannende indierock van Pumarosa tot de klassieke soul van Curtis Harding. Van funky Spoon tot de magnifieke Britpop van The Charlatans. Maar hoe geweldig die platen stuk voor stuk zijn, ze vallen toch allemaal in het niet bij The War On Drugs. Na Lost In The Dream leek de band rond Adam Granduciel de top van de Olympus te hebben bereikt, maar blijkbaar konden de Amerikanen nóg hoger klimmen. A Deeper Understanding stort zich als een warme jas met een zeer comfortabele voering over je uit. Lang uitgesponnen tracks met een op zichzelf staande sound, met timmermansoog in elkaar gezet. Een moderne klassieker is geboren.
Top 17 van 2017
Uit al die muziek zeventien nummers kiezen: het is bijna misdadig wat wij als Nieuweplaat-redactie moeten doormaken. Deze dwarsdoorsnede moet toch vooral aantonen in hoeveel uiteenlopende genres artiesten boven zichzelf uit zijn gestegen. Of weer terugkeren aan de top. Slowdive liet horen dat hun jarenlange break niet onoverkomelijk is. De heren van Depeche Mode vielen op hun album behoorlijk tegen, maar hebben met Where’s The Revolution wel een wereldplaat gemaakt. Tegenover de bands met een groots verleden stonden Julien Baker, Day Wave en Pumarosa op als muziekrantsoen voor de komende jaren.
Vooruitblik 2018
Alweer genoeg om naar uit te kijken voor volgend jaar. Albums van First Aid Kit, Franz Ferdinand, MGMT en Moby bijvoorbeeld. Ik ben ook zeer nieuwsgierig naar de soloplaat van Alter Bridge-frontman Myles Kennedy. Brengt Stone Temple Pilots bovendien een album uit? Waarmee komen Arctic Monkeys en Jack White? Festivals als Best Kept Secret, Down The Rabbit Hole en Rock Werchter pakken tot nu toe ongenadig hard uit met hun boekingen. Zelfs bij Pinkpop lijkt er een gedachte achter de namen te zitten. De verwachtingen zijn al met al hooggespannen.
Bekijk ook de jaarreviews van:
