Foto door Henry W. Laurisch
2016 zit er nog niet helemaal op, maar de laatste meesterwerken van het jaar lijken inmiddels wel uitgebracht. Nieuweplaat.nl beschouwt ook dit jaar weer uitgebreid na met de persoonlijke voor- en afkeuren. Na welk optreden liepen we nog een week in een roes rond? En welke artiest bracht een plaat uit die we liever niet meer horen? Vandaag is het de beurt aan Mark Dierick.
Wat een jaar, dat 2016. Je zou ons bijna met zijn allen in een soap wanen, die de ene belachelijke plottwist na de andere onthult. Ook de muziekwereld werd opgeschrikt door een eindeloos lijkende reeks legendes, waaronder David Bowie, Prince en Leonard Cohen, die in de loop van het jaar overleed. Een paar grote bands en artiesten stonden juist weer uit de spreekwoordelijke dood op. Bon Iver maakte een grootse comeback, Radiohead kwam met een prachtig filmisch album. Zelfs Green Day maakte weer eens een fatsoenlijk album.
In onzekere tijden zoals deze is er echter een muzikale zekerheid waar je altijd op kan rekenen: een sterk tegengeluid in de vorm van loeiende gitaren. Er viel op dat gebied dan ook veel te genieten dit jaar. Het was vooral een nieuwe(re) generatie muzikanten die zich in mijn muzikale geheugen wist te nestelen. Het zijn dan ook die artiesten die mijn eindejaarslijst overheersen.
De ontdekking
Eén van mijn lievelingsontdekkingen van het jaar deed ik geheel toevallig in een voorprogramma. Now, Now-gitariste Jess Abbot speelde met haar solo-project Tancred een ijzersterke set vol nummers van haar nieuwste album Out Of The Garden. De grungy indie met suikerzoete melodieën blijft steken, maar staat in sterk contrast met Abbot’s duistere teksten. Met haar heldere, opgewekte stem lokt ze een onterecht gevoel van veiligheid uit, om vervolgens haar tanden te laten zien. Een perfecte combinatie van catchy en venijnig, dus.
De tegenvaller
Men zegt wel eens dat tijd alle wonden heelt, maar dat werkt niet altijd zo. Even na mijn onenthousiaste recensie laat Kensington’s Control nog steeds een nare smaak achter. Het album klinkt alsof je een Ferrari koopt en er de motor van een Volkswagen Golf in stopt: op het eerste gezicht mooi en gelikt, maar het gebrek aan inhoud nekt het geheel. Ook Bloc Party’s Hymns viel vies tegen: het heeft voor mij meer nut als hulpmiddel voor als ik niet kan slapen, dan als iets waar ik aandachtig naar wil luisteren.
Het concert
Dit was een jaar vol mooie concerten, maar één artiest blijft wat mij betreft de koning van het clubcircuit: Frank Turner. De Britse folkpunk-troubadour biedt met zijn energieke liveband The Sleeping Souls een geconcentreerde dosis vreugde voor iedereen. Ze bieden een all-inclusive muziekpakket vol mooie ballads, opzwepend (akoestisch) gitaargeweld en meer. Turner brengt zijn muziek met een ontwapenende oprechtheid, iets dat live nog beter tot zijn recht komt dan op zijn platen. Tel daar een enthousiast dansend publiek bij op dat ieder woord oorverdovend hard meezingt, dan wordt een koude winteravond in Utrecht mijn onbetwiste concerthoogtepunt van het jaar.
Het album
Indiepunker Jeff Rosenstock wou gewoon een album over trouwen met zijn grote liefde schrijven, totdat 2016 daar een stokje voor stak. Rosenstock probeert op WORRY. wanhopig de mooie nieuwe fase in zijn leven in balans te krijgen met een wereld die hij niet meer begrijpt. Het album wisselt naadloos en plotseling tussen melodieuze indierock, energieke punk en zelfs korte spurten ska en hardcore. Als een trein zonder remmen blijft WORRY. doorrazen, met een ongekend gepassioneerde Rosenstock aan het roer om de boel bij elkaar te houden. Het zijn die overtuiging en zijn eindeloze speelsheid die deze plaat boven aan mijn persoonlijke lijstje doet eindigen.
Top 16
Het was al vreselijk genoeg om één album van het jaar te kiezen, gelukkig mag ik maar liefst zestien nummers in de spotlight zetten. Van de vlammende punk van PUP tot de ultieme chill van Bon Iver en de dansbare indie van The 1975. Voor ieder wat wils dus, maar vooral veel wils voor mensen met een voorliefde voor de energiekere gitaarbands en nieuwe ontdekkingen.
De vooruitblik
Mijn eindeloze wachten wordt beloond: Brand New komt na zeven jaar eindelijk met een laatste album. Wordt het een waardige aanvulling op hun bijna perfecte discografie of een zure tegenvaller? De band die mijn lievelingsalbum van 2015 maakte, Sorority Noise, keert in het nieuwe jaar ook terug met een nieuwe langspeler. Daarnaast bevat mijn verlanglijstje het nieuwe werk van Japandroids, Arcade Fire en LCD Soundsystem.
Bekijk ook de jaarreview van:
1. Stef Ketelaar
2. Mark Kovac
3. Wessel Uphoff
