Don’t judge a book by its cover. Toch geeft de cover altijd de eerste indruk, dat geldt ook in de muziek. In Raad de Plaat bespreekt Nieuweplaat.nl elke maand een album door eerst de hoes eens goed te bestuderen en op basis daarvan een verwachting te schetsen vóórdat er ook maar een noot geklonken heeft. Deze maand: Backgammon van Backgammon.
De albumcover
Bij deze bijzondere albumhoes moet ik meteen denken aan de bekende albumcover van Buena Vista Social Club. Misschien komt dat door de rokende vrouw op de voorgrond. Het beeld roept dan ook een sfeer op van sigaren, warm weer, cognac, feest en jazz. De kleding die de afgebeelde mensen dragen is ouderwets.
Ik gok jaren zestig, afgaande op de netjes in pak geklede mannen en de vrouwen met gepermanente haren die knielange jurken dragen. En die sigaret, natuurlijk: dat zie je anno 2017 niet zo vaak meer. Het vage filter en het paars in de linker bovenhoek van de foto geeft de cover toch een ietwat modern tintje. Op de een of andere manier denk ik dat het een terras is van een bejaardentehuis of verzorgingstehuis, waar een familiefeest plaatsvindt op een zonnige dag.
De muziek is zonder twijfel onconventioneel. Ik verwacht iets in de trant van De Staat of een band die moderne liedjes in een badje van nostalgie gooit, zoals The Baseballs. Korte, catchy nummers met een grote swingfactor, afgewisseld met meer langzame liefdesliedjes waar op geschuifeld kan worden. Een ietwat blikkerig stemgeluid maakt het helemaal af. Het feit dat de naam van de band (welke hetzelfde is als de titel van de plaat), ook de naam is van een bordspel met zwarte en witte stenen, past goed bij de ouderwetse albumhoes.
De muziek
Nostalgie is zeker aanwezig op het debuutalbum van Backgammon. Maar jazz? Allesbehalve. De nummers op Backgammon hebben namelijk een heerlijk rechttoe rechtaan rockgeluid. Een sound waar niet direct knielange jurken bij passen: eerder stoere leren jacks. Op Wondering komt de voorspelling van liefdesliedjes uit, want het stoere geluid wordt daar door de band uit Ermelo afgewisseld met mooie violen en zacht gitaarspel. Zanger Thijs van der Meulen betovert je met zijn loepzuivere stem, waar af en toe een rauwe uithaal in zit die je emotioneert. Blikkerig is het zeker niet.
Het vleugje geschiedenis dat de albumhoes doet vermoeden komt onder andere naar boven op Roofman – pt. 2, waar je in het begin een soort grammofoongeluid hoort van een plaat die langzaam aanzwelt. Het nummer gaat daarna over in een rockballad met verschillende overgangen die perfect in elkaar overlopen. De toffe gitaarsolo op Southern Man doet denken aan de muziek van Neil Young, één van de inspiratiebronnen van de band; ze doen daar overigens niet voor onder.
Op Backgammon laat de band goed horen wat ze in haar mars heeft: veel. Het album bevat de perfecte muziek voor een roadtrip, vol nummers die je luidkeels wilt meezingen achter het stuur, terwijl de bijrijder de rol van luchtdrummer of –gitarist op zich neemt. En eenmaal aangekomen op de bestemming zijn de rustigere liefdesliedjes zeer geschikt voor een kampvuursessie bij maanlicht.
Backgammon – Backgammon kwam uit op 10 februari.
