De Eindhovense punkers van The 101’s brachten in 2014 hun debuutalbum For the Years uit. Voor hun nieuwe plaat reisden ze naar Los Angeles om daar de studio in te duiken. Het eerste voorproefje van hun werk daar kwam ons onlangs ter ore met de single Everything. Genoeg reden om zanger Andy Vossenberg eens aan de tand te voelen over zijn muzieksmaak.
‘Kun je een stukje schrijven over je favoriete plaat?…’ De persoon die dit vraagt aan een muzikant weet natuurlijk hartstikke goed hoe erg je hem/haar plaagt met deze vraag. Mijn reactie hierop was dan ook het instant graven in het geheugen naar alle vette dingen waar je over zou willen schrijven. Maar tegelijkertijd start er een persoonlijke struggle waarin je moet verlangen om dan ook voor jezelf de allerbeste keuze uit die hele berg te maken.
Ik groeide op in een klein dorpje waar het wel als erg raar werd gezien om een brede muzieksmaak te hebben. Op de basisschool werd je niet aangekeken als je zei dat je van rock hield hoor. Maar ja, om dan voor de rest van m’n leven de muziek van Gigi d’Agostino als muzieksmaak te hebben, omdat iedereen dat ‘vet’ vond in groep 8, gaat natuurlijk véél te ver. Toch merk ik dat ik me desondanks erg lang onnodig tot maar één stijl heb vastgeklampt. Het waren verschillende periodes met verschillende muziekstijlen, maar dan bleef het toch altijd bij die stijl en stond ik op zo’n moment niet open voor wat anders.
Totdat ik eens ging kijken naar de betekenis van de muziek en waar onder andere de teksten bij andere stijlen over gingen. Ik was altijd al wat kritischer daarin en wilde absoluut niet dat standaard liefdesliedje horen. Wat wel leuk kan zijn ooit, maar niet de godganse dag! Ik wilde een statement horen. Ik wilde iets met diepgang over een onderwerp dat er toe doet.
Ik als punkrocker kan natuurlijk veel coole oude punkplaten opnoemen die voor mij doorslaggevend waren in het starten van een band. Maar dat vind ik in dit geval te makkelijk. Dus ik kijk rond in wat ik aan cd’s/vinyl heb rondslingeren en mijn oog valt op een plaat waar ik meteen zo’n eureka respons op heb! Dit is ‘m!
Één van de beste platen en ook een mega punkplaat uit een niet-punk muziekstijl is dan voor mij toch wel echt Jamiroquai – Emergency On Planet Earth. Geweldige artiest en band! Deze plaat windt geen doekjes om de maatschappelijke en politieke missers en zanger Jay Kay is ook zeker niet terughoudend in het uiten van zijn kijk op deze onderwerpen. Wat ik zo geweldig vind aan deze plaat is hoe ongelofelijk relevant zij is, bijna 25 jaar na haar releasedatum! Het zette voor mij echt de deur open naar andere stijlen en sindsdien komt alles bij me binnendruppelen van reggae tot metal, van jazz tot hiphop.
En stiekem, heel stiekem, op een zomerse dag, zie je me nu op de snelweg voorbij rijden. Met zo’n lekkere romantische funkhit als, het later gereleasede, Cosmic Girl keihard uit de speakers en met mij meeblèrend achter het stuur. Alsof ik zelf op het podium langs hem sta met zo’n idianentooi op m’n kop! Heerlijk!
