Het kiezen van een favoriete plaat is voor mij redelijk onmogelijk. Vandaar mijn keuze voor een nummer dat ik afgelopen jaar heb ontdekt en sindsdien bijna elke dag wel een keer heb beluisterd.
‘Dance dance to the radio, while the devil takes control‘
Martha Sways, afkomstig van het album The Party van Andy Shauf gaat over een kortstondig moment op een feest. De rest van het conceptalbum beschrijft soortgelijke verscheidene triviale gebeurtenissen op een feestje. Zo gaat een nummer over het versieren van de partner van je beste vriend en een ander over het te vroeg verschijnen op een feestje met als gevolg het irriteren van de gastvrouw/heer.
Andy Shauf is meester in het verzinnen, vertellen en vermuzikaliseren van deze subtiele verhaaltjes. In Martha Sways weet Andy Shauf in ruim vier minuten een moment van luttele seconden te schetsen. Hoewel The Party vol staat met prachtige liedjes, wil ik vertellen over het nummer Martha Sways om de genialiteit van Andy Shauf te illustreren.
We worden verwelkomd in de wereld van Andy Shauf met een intro op een omlaag gestemde akoestische gitaar die doet denken aan de warme klankwereld van Nick Drake. De opname is intiem, dichtbij. We horen een klein ruisje en elk geluid dat Andy Shauf met zijn mond of gitaar maakt wordt opgevangen.
Martha’s thin
Pretty just like you
I held her close
Like I held you
Na de eerste paar zinnen wordt duidelijk dat de verteller Martha tegen zich aandrukt, een vrouw die hem doet denken aan zijn vroegere liefde. Hoewel hij op een feestje is en staat te dansen met Martha, kan hij het niet helpen dat hij wordt meegesleurd door het verleden.
Martha Sways
And I follow suit
She fills my glass
And I toss it back
Into the space that once held you
Vervolgens wijdt de verteller uit over een moment tussen Martha en hem. Hij slaat zijn drankje achterover ‘into the space that once held you’, door zijn lichaam, rechtstreeks zijn hart in.
Dance dance to the radio,
While the devil takes control.
Dansend op een feest is wel de laatste plek waar je overvallen wilt worden door het idee van je ex en het onaangename gevoel dat daarbij komt kijken. Maar dit is jammer genoeg niet iets wat te vermijden valt.
Nadat Andy Shauf deze tekst nog een keer herhaald, is er een instrumentaal tussenstuk. De strijkers zwellen aan. Het eerste gitaarakkoord wordt prachtig bijgestaan door de strijkers. De gestreken noten weten een extra diepgang toe te voegen aan de harmonie die er al ligt. Net als je denkt dat je doorhebt “dit is het cliché waar strijkers op een eenvoudige manier een warmte en trieste kwaliteit proberen over te brengen”, ontstaat er een subtiele dissonantie in de strijkers. Het verhaal wordt perfect weerspiegeld in het arrangement, bijna alsof het hier om een hoorspel gaat. De dans: een warme akoestische gitaar die wordt ondersteund door een bas en the devil: een arrangement van strijkers dat dit ontwricht.
‘Dance dance to the radio, while the devil takes control’
