Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
Na de twee ep’s Luchtig Beslag en Snode Plannen komen de heren van Kruidkoek dit jaar nog met een derde ep. Alsof dat nog niet genoeg is brengt het viertal in de loop van volgend jaar een debuutalbum uit. Tussendoor toeren ze door Nederland met de Popronde en sluiten ze het jaar in stijl af door een optreden te geven op het Brokken Oud & Nieuw Festival. Ondanks de enorme drukte had bandlid Reindert Kragt de tijd om te schrijven over zijn all-time favoriete track.
Iedereen heeft er een paar: platen die iets in je los maken waarvan je niet wist dat je het had. Als voormalig funk- en fusionnerd (nu gewoon muzieknerd) heb ik altijd enorm kunnen genieten van artiesten die me iets nieuws brachten: een genre waarvan ik altijd dacht dat ik het niks vond, bijvoorbeeld. MuteMath deed dat bij mij voor indie, Debussy voor klassiek, Foo Fighters voor rock, Flying Lotus voor elektronisch, Christina Milian voor gladde pop rond de eeuwwisseling, Doe Maar voor Nederlandstalig, Charles Mingus voor jazz, D’Angelo voor RnB, en man, Anderson .Paak anyone? The Mars Volta? Earth, Wind & Fire? Thundercat? Radiohead? Frank Zappa? HENDRIX?
Voor mijzelf beschouw ik alle muziek die ik tof vind als invloed hebbend op hoe ik speel en hoe ik schrijf. KRUIDKOEK is daar de perfecte band voor: grenzeloos experimenteren, spelen op plekken die je helemaal uit je comfortzone trekken, bewust alles in de soep laten lopen op het podium om zo tot nieuwe muzikale ontdekkingen te komen en vooral Heel. Veel. Lol.
Maarrr… we zijn hier voor die éne track. Die plaat die me met open armen op tafel doet springen, een goede vriend binnen handbereik, 4:47 aan extase, schijt aan de wereld, uit volle borst de verkeerde tekst meeblèrend, proberen die modulatie naar de bridge niet op te focken, die ene popballad die wèl iets met me doet, een tranentrekker, een lach op je gezicht, alle foute clichés worden opeens helemaal gerechtvaardigd. Verrassend complex, majeur en mineur door elkaar, galmende strijkers, zit er nou een fucking klavecimbel in? Ik dacht dat ik dat instrument haatte, maar nu even niet. Want hier is Kiss From A Rose van Seal, en alles wat pijn doet voelt nu even heel lekker.
Hier de radio-edit, in dit haastige tijdperk. Oh ja, en hij zat onder de aftiteling van Batman Forever uit 1995. Niet dat ik nog precies weet wanneer ik ‘m voor het eerst hoorde, maar het zou me niks verbazen als verkapt jeugdsentiment een rol speelt. Mag ik nog wisselen? De Dinobabies soundtrack!
