Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. ‘Wat is jouw meest favoriete plaat?’ Kom maar op met dat verhaal.
De eerste Goeie Plaat van 2017 wordt verzorgd door niemand minder dan Sander Guis. De radio-dj maakte naam bij de landelijke radiostations 3FM en Radio 2. Tegenwoordig presenteert de 34 jarige diskjockey het wekelijkse programma Guis! op KX Radio.
De lastigste vraag die je een dj/muziekliefhebber kunt stellen is wat dan precies het mooiste liedje ooit gemaakt is. Het is zeker niet bedoeld als easy way out, maar een keuze maken uit zo verschrikkelijk veel fantastische tracks en artiesten is echt onbegonnen werk. Er bestaan zoveel verschillende redenen om zoveel verschillende soorten muziek te kunnen waarderen. Ik zal een paar zelfbenoemde categorieën noemen…
De adrenaline-track
Je hebt ze nodig in de auto. Op je oortjes tijdens het hardlopen en op de momenten dat je even wat agressie kwijt moet. Je kiest niet per se voor de beste song ooit gemaakt, maar wél voor eentje die je helpt om wat spanning kwijt te raken. Vaak iets met een vette beat, raggende gitaren, lekker hard en met een groot fuck-it-gehalte. Je moet even los op een bak herrie, dus je kiest voor ruig, vet en dik. Niet het type muziek dat je opzet tijdens een avondje chillen met je liefje, maar wél het type dat je instant ontlading biedt. Muziek heeft hier duidelijk meerwaarde.
De rode-wijn-en-tapas-track
Dit is de categorie die ik hierboven al even aanstipte. Je kiest voor muziek die matcht met je glas rode wijn, de olijven op tafel en het warme lijf van je liefje tegen je aan. Samen wegzwijmelen op een stukkie jazz, akoestische gitaarmuziek of misschien zelfs op het steeds populairder wordende klassiek. Ook prachtig. Muziek die overeenkomt met ‘de dag loslaten’ en ‘je hoofd leegmaken’. Een soort meditatie, maar dan zonder lotus-houding en aangepaste ademhaling. De muziek waarvoor je kiest, heeft ook híer duidelijk meerwaarde.
De status-track
En dan een wat andere categorie. Er bestaan namelijk mensen die zo mogelijk kotsen op alles wat ‘commercieel’ of ‘populair’ is. Men vermijdt volhardend de meute-muziek. Het kan natuurlijk simpelweg een kwestie van smaak zijn, wat helemaal prima is. Maar muziek afdoen omdat het simpelweg in de hitlijsten staat, is natuurlijk zonde. Ook meute-muziek zit propvol fantastische songs. Echter, voor sommige mensen is muziek een kwestie van identificatie of een factor tot bestaansrecht. Het primaire doel is om weg te blijven van ‘de menigte’. Geen kuddedier te willen zijn. Muziek verleent hierin een soort status, dus een andere vorm van meerwaarde. Voor sommigen…
De niks-aan-de-hand-track
Liedjes op de radio die je ‘prima’ vindt. Ze mogen er zijn, maar het is geen must. Nooit zullen ze je kwaad doen, maar veel meer dan dat zit er ook niet in. Ze zijn een lekker behangetje. Ook dáár heeft muziek, weliswaar als opvulling, weer toegevoegde waarde.
En dan de all-time-favorite
Misschien wel de leukste en belangrijkste categorie. De songs die je altijd kunt horen, ongeacht je stemming of het moment. Hier werkt muziek andersom. Je laat je keuze niet afhangen van je stemming, maar je stemming van de keuze. De songs die je even nodig hebt, omdat je er altijd vrolijk van wordt. De tracks die je rustig maken als je in de versnelling zit of die je een positief gevoel bezorgen als je er even doorheen zit. In dit geval is een track je muzikale anker, een soort medicijn. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat de juiste muziek écht gezondheidsvoordelen kent. Maar dat is een ander verhaal.
Het gaat hier om het type song dat eigenlijk altijd in je achterhoofd zit. Ooit heeft het een plek in je hart veroverd om er vervolgens nooit meer weg te gaan. Als je ‘m hoort, stromen herinneringen binnen. Je voelt de emotie die er onlosmakelijk mee verbonden is. Voor een ander is het “maar gewoon een liedje”, voor jou is het goud in je oren.
Ik heb ook zo’n liedje. Niet omdat er niets mooiers of uniekers bestaat of omdat ik niets anders kan verzinnen. Het is maar net waar je je keuze op wilt baseren. In dit geval ga ik voor een track waarmee mijn besef voor muziek ooit begon. Mijn muzikale paplepel, overigens tussen vele andere paplepels. Ik was een ukkie van 2 of 3 jaar. Mijn ouders kochten de single voor me op vinyl, omdat de song me duidelijk had gegrepen. De gitaarpartij in het intro, de delay op zijn stem, de duidelijk voelbare emotie die in de song lag. Ik kon het natuurlijk nog niet benoemen, maar was geraakt, zo jong als ik was.
Ik ben groot fan van zoveel verschillende artiesten die ik graag afzonderlijk had benoemd als het daarom ging. Maar vandaag kies ik voor dat ene liedje. Een meute-liedje. Maar wel MIJN meute-liedje. Als ik dit hoor, voel ik die rilling weer. Kom ik tot rust. Denk ik aan vroeger en inmiddels ook aan de man die het maakte. Ik vond het maar een rare gozer, met z’n franjes, zijn make-up, opgespoten coupe en glitterkleding. Als kind snap je daar geen snars van. Maar man, dat liedje. Dat ene, prachtige liedje…
Purple Rain van Prince.
