Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. ‘Wat is jouw meest favoriete plaat?’ Kom maar op met dat verhaal.
Foto: Eddo Hartmann
De Amsterdamse formatie rondom zangeres Tessa Douwstra brengt dit jaar het langverwachte debuutalbum uit. Er is twee jaar aan de eerste langspeelplaat van de band gewerkt. Het eerste voorproefje verscheen in februari en draagt de titel Go Honey. Genoeg reden om de frontdame Tessa Douwstra aan de tand te voelen over haar favoriete nummer.
Het eerste wat ik deed als de OOR bij ons thuis door de bus viel, was het lezen van die kleine recensies achterin. Vervolgens maakte ik een lijstje van de artiesten en bands die me op papier aanspraken en hun muziek luisterde ik dan tot de volgende editie weer op de mat lag. Ik wist heel weinig van nieuwe muziek. Met mijn moeder luisterde ik naar U2, The Police en ELO en in de auto met mijn vader steevast naar hetzelfde zelf gebrande cd’tje met daarop onder andere Let It Rain van Amanda Marshall en Crazy van Seal. Sinds ik had ontdekt hoe LimeWire werkte kon ik, voor ik muziek moest kopen, het eerst zelf even checken. Dat vond ik heerlijk: gewoon na het lezen van zo’n stukje meteen kunnen luisteren en dat zonder dat ik er met familie, de eigenaar van de platenzaak of mijn vrienden over hoefde te praten.
Het was het laatste jaar dat ik thuis woonde. Na de zomer ging ik muziek studeren in Rotterdam. De meeste platen van die lijstjes ben ik inmiddels vergeten – en ik geloof dat ik mijn verzameling OOR’s bij de vijfde verhuizing heb besloten achter te laten om niet weer met die zware dozen te hoeven sjouwen – maar de eerste keer dat ik deze plaat hoorde wist ik dat ik dit voor altijd mooi zou vinden. Het klonk voor mij zo nieuw. Het bestond uit bekende ingrediënten maar alles klonk anders. Gitaren werden opeens in stukken geknipt en soms, net als de vocalen, eindeloos gedubbeld. Zo simpel en ingenieus en, wat ik ook zo bijzonder vond, alsof ik erbij was: die glazen aan het eind van Skinny Love, dat constante geschuif van z’n stoel, de sirene op links in The Wolves, tikjes op de gitaar. Nu ik negen jaar later dit stuk typ staat het album For Emma Forever Ago van Bon Iver weer op en vind ik dit allemaal nog steeds. Als ik één liedje moet kiezen, en dat moet, dan is het re:stacks. Bij het luisteren naar deze albumafsluiter denk ik altijd aan ongeveer alles wat ik heb meegemaakt sinds ik het voor het eerst hoorde in 2008. En met de zin Everything that happens is from now on nog echoënd in mijn hoofd begin ik dan weer aan de rest van mijn leven.
