Laten we een wedje leggen. Als je drie jaar geleden nog niet weggeblazen werd door Metz’ sterke debuutplaat, dan word je dat wel door hun nieuwe langspeler II. Beloofd. Maar het noise-trio uit Toronto is meer dan dat: op II weten ze precies wat ze doen en zijn ze vuiger, pissiger en glorieuzer dan ooit.
Want slim zijn ze. Album nummer één liet de formule van Metz al horen: agressief, brutaal en bizar energiek. Op deze nieuwe zijn ze dit nog steeds, maar nog beter. Ja, dat is mogelijk. De productie is lichter en zit nog iets knapper in elkaar dan op II’s voorganger. Meer af. De nummers zijn nog wat harder en de randjes nog iets rafeliger, maar natuurlijk is het gewoon nog steeds beuken op II. Offbeat opener Acetate zet dan ook onmiddellijk de toon met hysterische gitaren en het woeste geschreeuw van zanger en gitarist Alex Edkins. Heerlijk boos is het, en die snerende bas laat iedere hersencel in je hoofd even vreselijk hard op en neer gaan. Als je één woord wilt toeschrijven aan II, dan is het explosief.
Zo ook het snelle The Swimmer, dat opgejaagd en opgefokt het perfect punkrock-anthem is. Precies hoe we Metz kennen. Wat II zo interessant maakt, zijn de veranderingen in dynamiek op de plaat. Spit You Out is veel zwaarder en lomer, met zelfs ruimte voor een driftige gitaarsolo. Om natuurlijk Edkins’ furieuze stem niet te vergeten, waarmee hij zingt over iemand die gewoon hartstikke kut is. Als je de band komende tijd live gaat zien, sta ook jij ‘time to spit you out!’ vanuit je tenen mee te schreeuwen. Ook Landfill mag er wezen, met die slepende drums een van de beste nummers van de plaat. Zo meedogenloos hard dat je alleen maar meer wilt.
Deze veelzijdigheid is wat de plaat zo sterk maakt. Ze nemen meer de tijd om een duidelijkere lijn in hun nummers te brengen, zoals op I.O.U, en fabriceren opvallend lekkere hooks. Op Wait In Line gebruiken ze te gekke onderliggende riffs die op het eerste gehoor niet gelijk opvallen, maar daardoor des te interessanter zijn. Afsluiter Kicking A Can Of Worms kruipt met gruizige gitaar langzaam onder je huid. De band gaat alle kanten op zonder ergens uit de bocht te vliegen, waardoor de plaat lang blijft boeien. Gewoon wat simpel raggen? Dacht het niet.
Het is moeilijk om het te doen overkomen alsof je moeiteloos staat te rammen, maar eigenlijk bijzonder complexe tracks speelt. Metz kan dat als geen ander. In the end zijn het drie jongens die simpelweg willen doen waar ze zo van houden: snoeiharde rock-‘n-roll maken. Op II doen ze dit met zulke precisie en wilde agressie tegelijk, dat ze tot ongekende hoogtes stijgen. Als er een land voor noise bestond, zou Metz er regeren. En blazen ze jouw weg. Zonder twijfel.
