Na het uitbrengen van haar tweede studioalbum Elle in 2010, brak ze definitief door. Wat volgde waren verschijningen op grote jazzfestivals als North Sea Jazz, een nominatie voor de Edison Jazzism Publieksprijs 2011 en 2013, maar ook een heuse clubtour door het Verre (en minder verre) Oosten. Een live- én studioalbum later is ze terug met The One, haar nieuwe studioalbum. Tijd om even bij te kletsen met Ntjam Rosie!
Wie The One is? Voor Ntjam is dat in de eerste plaats God. “Geloof is heel belangrijk voor mij”, benadrukt ze. Paradoxaal genoeg geeft ze The One meerdere betekenissen. Haar echtgenoot, maar bijvoorbeeld ook haar carrière. “Muziek, dat is voor mij toch hét. Als ik moet kiezen wat ik het liefst doe, is muziek maken toch the one thing I love to do most”. Een veelzijdige titel waarvan elke betekenis dezelfde basis heeft. “Waar haal ik mijn kracht uit? Dat is uit mijn geloof, muziek maken, met mijn gezin zijn, mijn man, familie en vrienden, relaties onderhouden, keuzes maken…”
Dat laatste is een centraal onderwerp op het nieuwe album. “Mijn albums zijn altijd heel persoonlijk, maar dit album al helemaal omdat ik het natuurlijk over mijn persoonlijke keuzes heb. Waar ik in geloof, hoeven andere mensen niet in te geloven. Niet iedereen gelooft in trouwen, bijvoorbeeld.” Het zijn haar verhalen, haar visie op het leven. “En daar heb ik liedjes over gemaakt, dus persoonlijker dan dat krijg je het niet!”
“Ik haat keuzes maken! Waarom móet je per se kiezen? Waarom kan het niet samen?” Deze frustratie is goed hoorbaar in haar muziek. “Het is een beetje van alles en nog wat door elkaar. Wel in een bepaalde hoek!” Hoewel ze al snel het label ‘jazz en soul’ op haar muziek krijgt geplakt, experimenteert ze er aardig op los met andere genres. “Want ik ben niet jazz–jazz. Het is crossover. Ik ben heel trots op wat ik tot nu bereikt heb als een soort van indie… soul-jazz zangeres! Dat vind ik wel heel stoer, want het is geen makkelijke keuze omdat het je geen zekerheid biedt. Maar aan de andere kant: wat biedt je wél zekerheid tegenwoordig?”
“Muzikant zijn… Dat reizen, touren, albums maken, dit vak. Dat is belangrijk voor mij. Those things matter. Als ze van me afgepakt worden, dan verlies ik een deel van mezelf.” Het is voor Ntjam één van haar voorwaarden om ‘er toe te doen’, een ander centraal onderwerp op The One. “Ik wil niet alleen muziek maken voor de spiegel thuis. Ik vind dat het een gegeven talent is waar ik iets mee mág doen. Als ik geen miljoenen mensen, maar een paar mensen daar rust mee kan geven – of een blij gevoel – dat is te gek. Dat wil ik doen! En als ik er niet meer ben, dan leeft het voort.”
Voor het eerst produceerde Ntjam Rosie haar album zelf. “Het was spannend. Heel eng, ik wilde het eigenlijk helemaal niet! Maar ja, ik was begonnen, zoals meestal.” Nadat ze in eerste instantie verschillende mensen had benaderd om het album te produceren, nam ze uiteindelijk het heft in eigen handen qua productie. En toen kwam haar keuzestress om de hoek kijken. “Al die keuzes in álles! Hoe wil je dat die trommel klinkt? Welke delay wil je erop? Weet ik veel! Do something! De technicus (Vincent Helbers – red.) was mijn rechterhand, maar ík moest de keuzes maken, anders heeft hij het geproduceerd. Dat vond ik pittig! Maar mijn engineer heeft me er heel goed doorheen geholpen. Achteraf vond ik het onwijs eng, zeg ik heel eerlijk, maar ik ben heel trots op het resultaat!”
Momenteel zit ze in het begin van haar clubtour door Nederland. Daarna hoopt ze voornamelijk op Nederlandse festivals te staan. “Ik heb het gevoel dat er heel veel festivals zijn die ik nog helemaal niet ken. Hopelijk kan ik met mijn eigen band het Nederlandse festivalseizoen onveilig maken!” Lowlands, niet bepaald een festival dat bekend staat om jazz, staat hoog op haar verlanglijstje. “Ik kan ook rocken met mijn band, dus waarom niet? Het is muziek, waarom moeten we die hokjes per se zo behouden?”
Of ze onlangs nog iets is tegengekomen in haar muzikale ontdekkingsreis wat ze móet delen? “Moses Sumney. Zijn sound… Singer-songwriter’ish, met een soort van vieze, niet zo ‘perfecte’ jazz. En dan zijn soulvolle stem eroverheen. Ja, dat vind ik zó mooi! Daar word ik helemaal blij van!”
Fotografie: Robin de Puy
