Sommige mensen vragen zich af waarom de singer-songwriter Fink (Fin Greenall) bij het label Ninja Tune zit. Bonobo, Flying Lotus, Tokimonstra: Hij past er helemaal niet bij. Voor het grote publiek is meestal niet bekend dat Fink voorheen als triphop/techno dj en producer door het leven ging en daardoor bij het label Ninja Tune terecht kwam. Op het gegeven moment werd hij als zoon van een folkmuzikant toch door de gitaar uitgedaagd. Fink wilde zijn singer-songwriter-kant ontdekken, wat resulteerde in het album Biscuits For Breakfast. Inmiddels is de driekoppige band Fink al bezig met de tour van hun zesde album, Hard Believer. Nieuweplaat zat naast Fin op een bank in het Concertgebouw in Amsterdam. (Foto: Sempiternal Photography)
Hoe is het om als dj over te stappen naar het leven in een band?
‘Het is heel fijn om deze ervaringen te delen met een groep vrienden. Het dj’en is echt een solomissie. Je bent veel alleen. Soms voelde ik me zelfs eenzaam, artistiek gezien. Toen ik voor het eerst met Tim en Guy ging samenwerken, was het heel fijn om de muziek te kunnen te delegeren. Het drummen kon ik overlaten aan de drummer, de baslijn aan de bassist en het zingen aan mezelf. Het is echt geweldig om elk deel aan iemand anders over te laten. Het muziekproces wordt er veel socialer van en haalt voor mij de druk van het muziekmaken weg.’
Hoeveel blijft er dan nog van jouw eigen ideeën over?
‘Ik schrijf mijn eigen nummers de hele tijd op dezelfde manier. De band zorgt ervoor dat ze anders klinken. Aanvankelijk was ik hierover nogal een controlfreak, maar dat heb ik kunnen loslaten. We hebben allemaal een andere muzikale achtergrond, we hebben allemaal een andere stijl en horen verschillende dingen wanneer we naar dezelfde plaat luisteren, maar wat zij inbrengen, maakt Fink tot wat het is… whatever that is. Wanneer ik een plaat zou maken zonder Guy en Tim, zou het niet als een Finkplaat klinken.’
Foto: Tommy N Lance
Hoe vormen jullie één eigen stijl?
‘We luisteren veel naar muziek van andere artiesten. We zijn een beetje oldskool, dus we luisteren nog steeds veel naar de radio. Ieder afzonderlijk naar verschillende radiostations, zodat we andere invloeden binnenkrijgen. Het is heel cool en inspirerend om steeds weer nieuwe muziek tegen te komen. Ook muziek die heel anders klinkt dan de muziek die wij maken, kan inspirerend zijn en energie geven. De drummer, Tim, luistert graag naar BBC6 Music. Hij vindt het geweldig. Een soort alternatief, volwassen Indie-station. Ik luister graag naar iets alternatievere radiostations, zoals Nova uit Parijs en Flux uit Duitsland en sommige ‘andere’ radioprogramma’s op Radio1. Ik houd veel van rock, metal en electronische muziek.
Het schrijfproces is voor mij heel uitdagend. Eigenlijk ook het engste stuk, omdat het totale gewicht van het nummer daarop neerkomt. Je kunt nu nog een Times They Are A-Changing maken of een Hey Jude, maar de vraag is wat je vandaag gaat maken. Als een album alleen maar slechte teksten bevat, dan is het totale album een flop. ‘
Welke eisen stellen jullie jezelf bij het maken van nieuwe muziek?
‘We nemen het beste nummer van het laatste album voor ons en zeggen: Een nummer als dit wordt het slechtste nummer op het nieuwe album. Dat hebben we bijvoorbeeld met Perfect Darkness en Hard Believer gedaan. Met Hard Believer heb ik een experiment proberen te doen wat Immersion heet. Ik heb drie dagen thuis gezeten en heb naar niets anders geluisterd dan naar Afrikaanse muziek, Afrikaanse blues en de meer Amerikaanse blues.
Ik wilde voor Hard Believer een toonladder gebruiken die ik zelf bedacht, maar dat is niet zo makkelijk. Er zijn niet zoveel noten in de Westerse toonladder en die zijn al gebruikt, dus probeerde ik Afrikaanse en Arabische toonladders te combineren met blues. Een intellect zou mij wel kunnen vertellen wat deze toonladder is, maar het gebrek aan muzikale scholing is eigenlijk heel fijn. Als je niets van die muziektechnieken weet, doe je gewoon wat goed voelt. Van elk idee dat je hebt, weet je niet of het al gedaan is. Weet je dat wel, dan houdt dat je vaak tegen en word je superkritisch.’
Foto: Matthias Hombauer
Wat typeert elk afzonderlijk album dat jullie tot nu toe gemaakt hebben?
‘Biscuits For Breakfast zou ik omschrijven als ‘D.I.Y. Learning Curve’. Distance and Time zou ik beschrijven als momentum, ontdekkingen en goede nummers. Het is alleen jammer dat niemand het kocht. Het zijn naar mijn mening de beste nummers die ik ooit heb geschreven! Het toffe aan Distance and Time is dat we licensies hadden waardoor we konden betalen voor de verliezen van het eerste album en onze zaken op orde konden stellen. Sort Of Revolution was opnieuw ‘D.I.Y. Learning Curve’. We deden alles zelf in mijn huis en ik was tevens weer de producer. Er staan een aantal geweldige nummers op. Ik ben erg trots op Sort of Revolution en Q&A, omdat ik het daar naar mijn idee echt goed heb gedaan als producer.
Het publiek beslist voor jou wat een goede plaat is en wat niet. Het publiek kiest altijd de beste nummers, gek genoeg. Altijd. Zelfs als je het op het moment zelf niet weet, wanneer je terugkijkt en ziet welke nummers als beste beluisterd en becijferd worden, zijn het altijd de beste nummers. Ook al weten de meeste mensen uit het grote publiek niet wat een nummer beter maakt dan het andere, maar ze vinden de goede nummers gewoon leuker.’
Wat vind je de meest interessante onderwerpen om nummers over te schrijven?
‘De meest interessante dingen om over te schrijven zijn de menselijke ervaringen. Piepkleine momenten waar we een hele tijd later nog aan kunnen denken. Het gaat allemaal om het leven zelf: het is een grote emotionele interne discussie. Veel nummers gaan over relaties, maar dat komt omdat we daar veel over nadenken. Je schrijft geen nummers over welke leraar je goed vindt. Nou ja, in ieder geval geen albums.
In de popmuziek gaat het meestal ook over relaties, maar dan in de belevingswereld van een vijftienjarige. Het ironische is dan dat veel teksten zijn geschreven door veertigjarigen. De liedjes zijn heel simpel. Ook al schrijf ik ook over relaties, ik wil dieper gaan dan dat.’
Foto: Tommy N Lance
Tim, co-schrijver en drummer, komt binnen en geeft een update over de opbouw van de show die deze avond zal plaatsvinden. Tim had ook een interessante beschrijving van de onderwerpen die de bandleden in hun muziek verwerken.
‘De onderwerpen waar we uiteindelijk nummers van maken, gaan over hoe je je voelt op een bepaald moment. Soms pakken we er bij een schrijfsessie een object bij en beschrijven de herinneringen die het object bij ons naar boven brengt. Daar vloeit soms wel iets uit voort. Blueberry Pancakes, bijvoorbeeld. Dat gaat natuurlijk over pannenkoeken, maar vooral over met wie je ze hebt gemaakt en hoe je je daarbij voelde.’
Waar ben je het meest trots op?
‘Artistiek gezien ben ik het meest trots op het feit dat we zoveel albums hebben gemaakt in zo’n kort tijdsbestek. Het kost ons veel moeite, maar we gaan er nog steeds voor. We halen veel trots uit het kijken naar de cd’s die we gemaakt hebben. Veel bands komen er op de een of andere manier niet. Ze maken een of twee albums, maar wij hebben er meer gedaan en er zit nog meer in ons. We zijn nog niet afgemat. We zijn gelukkige artiesten. We zijn nog steeds blij met wat we doen en omringen onszelf met de juiste mensen. Ook hen hebben we nodig om sterk te blijven doorgaan. Ik ben blij dat we na tien jaar nog steeds goede vrienden zijn.’
Foto: Tommy N Lance
