Onlangs werd bekend dat de Amerikaanse bluesmuzikant Seasick Steve zijn ’omstuimige’ leven uit zijn duim heeft gezogen. Ach, veel artiesten liegen weleens. Bijvoorbeeld over hun leeftijd of over cosmetische ingrepen. Of over achtergrondzangeressen die eigenlijk zorgden voor die ene mooie uithaal op de albumversie. Hoe groot mag een leugen zijn om je fans niet kwijt te raken? Nieuweplaat dook in de muziekgeschiedenis en licht een aantal veelbesproken leugens voor je uit.
Foto via theartsdesk.com
Seasick Steve was geen zwerver
Toen de Britse muziekjournalist Matthew Wright een biografie over het leven van de bebaarde man wilde schrijven, bleken er volgens De Morgen een aantal dingen niet te kloppen. Toen de bluesmuzikant ongeveer tien jaar geleden op 66-jarige leeftijd bekend werd, vertelde hij een heftig verhaal over zijn verleden. Hij zou een moeilijke jeugd hebben gehad en een vader met losse handjes, waardoor hij op zijn veertiende het huis uit moest en zwerver werd. Zijn leven bestond uit het aannemen van kleine klussen op boerderijen, terwijl hij van goederentrein op goederentrein sprong tussen het Zuiden en Westen van Amerika. Later probeerde hij aan de weg te timmeren als bluesmuzikant, moest zijn kinderen opvoeden en werkte zichzelf op door verschillende klussen te doen voor andere artiesten. Hij trouwde met een Noorse vrouw, met wie hij 57 keer van huis is veranderd en nam het album Dog House Blues op in de keuken waar hij woonde. Toen hij ‘per toeval werd ontdekt’ en bij Jools Holland mocht komen spelen, was hij in één klap een ster. Inmiddels is hij bezig met zijn achtste album.
Wright vond dit zo’n mooi verhaal, dat hij er een biografie over wilde schrijven. Van Steve kreeg hij niet meer hulp dan een telefonisch interview, welke stroef verliep bij een aantal kritische vragen. De muziekjournalist besloot verder onderzoek te doen, anders zou het wel een heel dun boekje worden. Tijdens de zoektocht naar Steven Wolds’ roots, ontdekte Wright dat Wold de familienaam was van Stevens tweede echtgenote, en dat hij was geboren als Steven Leach. Tevens vond zijn geboorte niet plaats in 1941, zoals Steven vertelt, maar tien jaar later, in 1951. In de jaren zestig en zeventig was hij geen rondreizende hobo, maar speelde al een vrij grote rol in de muziekwereld van San Francisco: hij nam met de groep Shanti een album op. De muzikant, die zijn eigen instrumenten maakt, bleek helemaal niet op straat te hebben geleefd en heeft waarschijnlijk ook nooit in Mississippi gewoond.
Hoe heeft hij zijn ‘neppe’ levensverhaal zo lang geloofwaardig kunnen houden? Zijn uiterlijk en manier van performen – met zelfgemaakt instrumenten – pasten perfect bij de verhalen in zijn muziek. En wie is de zeezieke bluesmuzikant dan wel? Dat kun je lezen in de biografie die Wright schreef, genaamd Ramblin’ Man.
Foto via experienciadecliente.com
Milli Vanilli: knappe mannen die eigenlijk niet kunnen zingen
In de jaren ’90 waren er twee jongens (Fransman Fab Morvan en de Amerikaan Rob Pilatus) die zwoele liedjes zongen en vrouwen tot waanzin dreven. Eigenlijk werd de muziek van Milli Vanilli door anderen ingezongen, maar volgens Duitse producer Frank Farian zou de muziek niet op commercieel gebied aanslaan zonder het sexy uiterlijk van Fab en Rob. Tijdens live-concerten werd er geplaybackt. Milli Vanilli won in 1990 zelfs een Grammy voor Beste Nieuwe Artiest. De zangers vielen door de mand toen producer Farian het geheim niet langer wilde volhouden. Die Grammy moesten ze weer inleveren. Ook bepaalde een Amerikaanse rechter dat iedereen die hun muziek had gekocht, het recht had om zijn geld terug te krijgen. Morvan vertelde dat hij en Pilatus “in de val waren gelokt” met hun contract. Morvan en Pilatus probeerden nog een carrière op te bouwen in de R&B, onder de naam Rob & Fab, maar echt succesvol is dat nooit geworden. Met Pilatus ging het al snel bergafwaarts en pleegde uiteindelijk zelfmoord. Farian probeerde nog van Milli Vanilli te profiteren en liet een album produceren waarop de echte zangers te horen zijn (zie afbeelding hieronder).
Foto via Famousfix.com
Zo is er van meer artiesten bekend dat hun muziek op deze manier werd geproduceerd: C&C Music Factory, Black Box, Modern Talking, Blue System en Boney M (tevens door Frank Farian geproduceerd). Toch denken de meesten meteen aan Milli Vanilli wanneer het om bedrog in de muziekwereld gaat. Wanneer artiesten enkel playbacken, is hier vaak minder kritiek op dan wanneer er hele nummers worden opgenomen door iemand anders dan degene die de muziek moet ‘verkopen’. Voorbeelden van artiesten die (weleens) playbacken tijdens een live-concert zijn Britney Spears, Cheryl Cole, Mariah Carey, Shakira, Lindsay Lohan, Ashley Simpson, Chris Brown, Jennifer Lopez, Queen en zelfs Beyoncé en The Beatles. Dit betekent niet dat zij dit altijd doen, maar soms wordt er wel voor gekozen.
Ghostwriters
Soms ben je als artiest inspiratieloos, terwijl je moet blijven schrijven. Dan neem je gewoon een ghostwriter in dienst: iemand die schrijft onder jouw naam. Je gelooft het bijna niet, maar in de hiphopwereld worden aardig wat nummers geschreven door iemand anders dan de rapper zelf, zoals Drake, Iggy Azalea, Kanye West, Dr. Dre, P. Diddy, Ghostface Killah, Snoop Dogg en Nas. Zelfs de grootste rappers zijn soms inspiratieloos. Ook Justin Timberlake, Rihanna. Beyoncé, Kelly Clarkson, Britney Spears (‘Till The World Ends werd geschreven door Ke$ha) schreven veel nummers niet zelf. Zelfs ‘oude’ artiesten als Elvis Presley, The Supremes en Frank Sinatra gebruikten teksten van anderen. Sinatra’s zangtalent kon perfect gebruikt worden voor de teksten die zijn ghostwriters Charles Singleton, Eddie Snyder and Bart Howard penden. Zo is Strangers in the Night bijvoorbeeld in ’66 geschreven door Snyder en Singleton, en schreef Howard de hit Fly Me To The Moon in 1964.
De avontuurlijke Vengaboys
In de jaren ’90 scoorden de Vengaboys hit na hit. Kim, Roy, Robin en Denice, zonder achternamen. Ze gaven geen interviews en niemand wist waar ze vandaan kwamen. Het sprookje achter de Vengaboys was als volgt: twee Spaanse dj’s, Danski & Delmundo, reden met een oude schoolbus door hun land en gaven illegale strandfeestjes. In 1997 scoorden ze een grote instrumentale hit, Up & Down. Graag wilden ze ook vocalen en dansers, maar dat konden zij helaas niet zelf. Kim, Denise, Roy en Robin werden op een beachparty gescout, van de dansvloer gehaald en aangewezen als het gezicht van de Vengaboys: een mooie combinatie van exotische schoonheden en stoere macho’s. Informatie lieten zij niet los, behalve de ‘Vengagrafie’ op de officiële Vengaboys website. Kim zou op 1 april 1976 in Salvador, Brazilië zijn geboren. Robin werkte ooit in Caracas, Venzuela als gigolo en Roy is geboren op het Caribische eiland Trinidad. Denice komt uit Budapest. Tijdens illegale optredens strooiden ze duizenden dollars aan briefgeld het publiek in, wat voor grote chaos zorgde. Nadat zo’n concert in Spanje was geëindigd, waren de Vengaboys voor de Spaanse politie helemaal naar Nederland gevlucht. Via Brazilië, waar ze te gast waren bij ex-treinrover Ronnie Biggs. Verder zou de politie ze op hun hielen hebben gezeten en werden de mastertapes gestolen. Wat waren die Venga’s toch avontuurlijk!
Maar wat bleek? Achter de namen Danski & Delmundo gingen niemand minder dan radio-dj’s Dennis van der Driessen en Wessel van Diepen schuil. En de zangers en dansers uit verschillende werelddelen? De vocale partijen werden niet eens door hen gezongen. De populariteit van de groep heeft echter niet geleden onder de onthullingen. Het publiek vond het geweldig om iconen bij de muziek te zien, of de verhalen nu waar bleken te zijn of niet.
Foto via locotalent.co.uk
Rick Ross de gangsterrapper was een politieagent
De Amerikaanse rapper Rick Ross (echte naam: William Leonard Roberts II) staat bekend om zijn nummers over drugs (niet zo legaal als hier in Nederland), wapens en het leven op de straat. Toen in 2009 foto’s op The Smoking Gun verschenen waarop hij in een uniform te zien was als gevangenisbewaker, ontstond er veel conversie. Ook zijn grote vijand 50 Cent begon hem herhaaldelijk ‘Officer Ricky’ te noemen in nummers en interviews. Aanvankelijk was zijn enige reactie een freestyle naar MTV waarin hij zei dat hij de blogs uitlachte. Tegen Allhiphop.com zei hij dat “Neppe foto’s worden gemaakt door de nepperds, bedoeld om de nepperds te entertainen” en dat het verhaal maar verzonnen was om hem van zijn succes te beroven.
De vraag is waarom hij erover loog. Het heeft tien maanden geduurd voordat Ross de geruchten bevestigde tijdens een interview met XXLmagazine. Hij schreef er zelfs een nummer over – Rich is Gangsta – om zichzelf te verdedigen: “Feds tore apart the squad n***a / That’s why I had to play the part n***a /That wasn’t me, it was a job n***a /It gets deeper, that was just a start n***a” . Ook op Valley of Death heeft hij het letterlijk over de reden waarom hij gevangenisbewaker was: “Only lived once and I got two kids/ And for me to feed them, I’ll get two gigs,” he raps. “I’ll shovel shit, I’ll C.O./ So we can bow our heads and pray over the meatloaf.” In een interview met MTV zei hij dat het maar gewoon een baan was en hij rond moest komen om zijn kinderen te kunnen voeden. Hij zou het zo weer doen. Uiteindelijk zou hij de alimentatie van zijn kinderen alsnog niet betaald hebben.
De dikke blingblingman heeft er daarna niet meer onder geleden. Zijn succes is vooral te danken aan zijn fans, die geloven dat hij – nagenoeg – alles heeft meegemaakt waarover hij rapt.
Foto via i.ytimg.com
Moet alles mooier dan de werkelijkheid worden gemaakt om te kunnen verkopen? De muziekwereld is voor veel artiesten zo moeilijk, dat het voor veel hen blijkbaar niet als een mogelijkheid wordt gezien om eerlijk te zijn. Het moet betekenis hebben, het liefst met een flinke dosis mystiek. Alles moet verkocht worden, dus zijn artiesten en labels bereid om voor dit mooie plaatje te liegen. Zelfs kleine dingen die eigenlijk niet eens verhuld hoeven te worden, zoals leeftijd (Jennifer Lopez, Eminem) of een cosmetische ingreep, worden soms toch verzwegen.
Natuurlijk liegt niet elke artiest. En stiekem willen we ook dat mooie verhaal in ons achterhoofd hebben tijdens het beluisteren van de muziek. Ook al zuigen sommige artiesten van alles uit hun duim, naar hun muziek blijven we toch wel luisteren. De waarheid over de artiest kan ons teleurstellen, maar de kracht van de muziek blijft ons roepen.
