Het is al bijna een eigen genre: het coming-of-age-album. Zo rond de dertigste verjaardag begint er vooral bij rockmuzikanten vaak wat te knagen. Ook de uit Philadelphia afkomstige rockband The Menzingers ontkomt er niet aan. Op hun vierde album After The Party zien de bandleden hun jeugdliefdes trouwen en hun vrienden hun leven op een rijtje krijgen terwijl zij eindeloos met de tourbus op pad zijn. Maar wat als het gedaan is met het feestje? Is het niet tijd om een keer volwassen te worden? Deze vragen staan centraal op de nieuwe plaat. Het blijft interessante stof, maar kan de band er ook een boeiend album van maken?
Eigenlijk lijkt After The Party nog het meest op een bundel muzikale korte verhalen: in drie kwartier doet de band onder leiding van frontman Greg Barnett een bonte verzameling anekdotes uit de doeken. De teksten zijn extreem beeldend en lijken direct uit het leven gegrepen te zijn, verrijkt met een flinke dosis poëzie. Zo ben je niet zomaar een luisteraar, maar een getuige van ieder avontuur, ieder uit de hand gelopen feestje en iedere verloren liefde waar Barnett over zingt. Dat doet hij overigens alsof zijn leven er vanaf hangt: door en door overtuigend.
Dat wil niet zeggen dat de muziek zelf niet genoeg aandacht heeft gekregen. De instrumentalen passen perfect in het plaatje: de ene keer lichtvoetig en opgewekt, de andere keer wat trager met een vleugje melancholie. De melodieën blijven echter even sterk en de stemming wordt nooit te zwaarmoedig. Daarmee trekt de band de lijn die ze in de afgelopen drie albums bewandeld hebben door. De rauwe punkrandjes maken nog meer dan voorheen plaats voor een gestroomlijnder geluid. De sound biedt daarin een mooie balans: je hoeft geen doorgewinterde punker te zijn om de sound te kunnen waarderen, maar het biedt nog steeds de energie en directheid van een plaat uit het genre.
Voor een lp van dit genre is een lijst van 13 nummers niet niks. Toch lukt het The Menzingers om de tijd helemaal vol te maken zonder dat de verveling al te heftig toeslaat. Enerzijds komt dat door de variatie in de nummers, anderzijds omdat de plaat gewoon geen noemenswaardige dips kent. Als er iets blijft hangen, dan zijn dat toch echt de hoogtepunten. Vooral de springerige singles Bad Catholics en Lookers over nostalgie naar vervlogen tijden blijven zeker hangen, maar ook het sobere breakup-nummer Black Mass maakt veel indruk.
Met After The Party weet The Menzingers zowel een intens persoonlijk als een enorm herkenbaar album over volwassen worden neer te zetten. Het weet de verhalen die frontman Barnett vertelt prima te balanceren met speelse en luchtige instrumentalen, maar weet ook wanneer het serieus moet zijn. Op het titelnummer wordt duidelijk wat de band’s bevindingen zijn: volwassen worden hoeven we nooit, ouder worden is niet iets om bang voor te zijn. Want “after the party, it’s me and you”. Een mooie afsluiting van een dertigerscrisis, maar ook een mooie conclusie voor iedereen. Als The Menzingers zulke goede albums blijven maken mogen we hopen dat ze de handdoek nog lang niet in de ring gooien.
