Misschien wel het beste album van Muse viert dit jaar verjaardag nummer vijftien. Op het Intro van Absolution hoor je marcherende troepen en de kreet ‘Sieg Heil’. Met de recente verkiezing van de ‘Braziliaanse Hitler’ Jair Bolsonaro als president van Brazilië is het een ‘voorspelling’ die uit lijkt te komen. Het is slechts een van de vele vooruitziende lyrics van dat album. Het is dus niet onterecht dat Muse zich sindsdien steeds vaker op dergelijke futuristische conceptplaten richt, met als meest duidelijke voorbeeld misschien wel Drones. Het drietal wil daar met Simulation Theory een volgende aan toevoegen.
Wat is dan het concept? Het komt er op neer dat de wereld waarin wij nu leven een computersimulatie zou zijn. Zoals jij poppetjes in games kan besturen, zo worden de acties die wij maken bepaald door een simulatie. Het is geen nieuwe theorie, maar wel interessant om eens uitgewerkt te zien worden op een plaat.
Misschien kan je er je geen verwachting bij maken, maar zodra je opener Algorithm hoort weet je direct dat het zo wel moest gaan klinken. Een onheilspellend lang intro stapt als het ware door het oeuvre van Muse heen. Spacesound en pianoloopjes. Het zit er allemaal in opgesloten. Het nummer geldt als opwarmer voor een paar voor de band typische tracks gitaartracks. Het zijn zeker geen uitschieters als je ze naast hun toppers legt, maar ze doen leuk mee.
Daarna begint het avontuur van Simulation Theory pas echt. Muse waagde zich in het verleden al aan alternatieve stijlen, zoals dubstep en weet ik het niet, maar in Propaganda gaan ze nog een stapje verder. Een soort in zijn klank vastzittende Jubba the Hutt van Star Wars wordt gemixt met een soulvol zingende Matt Bellamy. Wees gerust, het klinkt op plaat beter dan dat de omschrijving doet vermoeden. Het wordt in Break It On To Me echter allemaal te overdreven en er is daardoor eigenlijk geen chocola van het nummer te maken.
En daar blijft het niet bij. Dig Down is een soort matige 2.0-versie van Madness, terwijl Something Human overzoet is en ondanks een paar aardige lyrics ver onder de maat blijft. Overigens zijn de teksten op Muse-platen ook wel eens beter geweest. Ze behandelen weliswaar het beloofde onderwerp, maar zo sterk en creatief als voorheen zijn ze niet meer.
Het grappige is dat Muse tussen de te zoete songs door regelmatig op het randje gaat balanceren. Het randje tussen bombastische en overenthousiaste puberrock. Gelukkig is het het trio het wel vertrouwd om netjes op het gespannen koordje te blijven staan. Dit terwijl sommige delen voor Muse-begrippen juist weer gestript lijken.
Wie de elf songs achter elkaar luistert, zal toch vooral een ‘what the fuck’-gevoel hebben. Is dat positief of negatief? Het is moeilijk te zeggen. Het is overduidelijk dat Muse de topvorm niet te pakken heeft op Simulation Theory. Toch zitten er zonder twijfel toffe dingen tussen met rare twistjes. Misschien is het een groeiplaat. Een waarvan we over vijftien jaar zeggen: alles wat ze voorspelden is uitgekomen. Maar op dit moment is het vijftien jaar oude Absolution het meest relevante Muse-album.
