Wie kijkt naar de Nederlandse streamingscijfers van 2018 ziet hiphop, hiphop en nog eens hiphop. Er was in 2018 gelukkig meer dan alleen dat genre en iedere redacteur van Nieuweplaat heeft daar zijn eigen kijk op. Dit keer blikt recensent Ard Offers terug op het afgelopen muziekjaar.
De Ontdekking
Dankzij onze WK-reeks raakte ik overtuigd van twee nieuwkomers in indierockland: Leoniden uit Duitsland en Shame uit Engeland. Broekies die het ver kunnen schoppen als ze het keurslijf van de grote platenmaatschappijen kunnen blijven vermijden… Maar mijn progressieve rockhart sloeg toch vooral op hol van de Duitse band Subsignal. Een band die al jarenlang in de marge opereert en buiten mijn blikveld was gebleven. Dit jaar werd ik tijdens een uitzending getipt door een luisteraar van Orinoco Radio. Ik downloadde het nieuwe album la Muerta, gooide het meteen on air, en was in één klap overtuigd. Geen al te overdreven muzikaal gepiel of lang uitgesponnen songs, maar krachtige, compacte progrock drijvend op een serie fantastische melodieën. En het klinkt ook nog eens geweldig.
De Tegenvaller
Ik maakte me al enige tijd wat zorgen over de pretenties van ene meneer Leto. In 2017 kon echter bijna niemand om het aanstekelijk positivisme van het nummer Walk On Water van Thirty Seconds To Mars heen, dus dat stemde weer enigszins hoopvol. Op het met veel poeha aangekondigde album America zou vervolgens de ziel van het land worden blootgelegd. Mocht Jared Leto daarin geslaagd zijn, is het nog slechter gesteld met het land dan we al vermoedden. America was één grote oppervlakkige marketingtruc. 100% verpakking, 0% inhoud. Een en al belofte, geen inlossing. Vormeloos, richtingloos, zielloos, hopeloos en helaas ook nog eens gitaarloos. De band van geweldige rocksongs als The Kill, Beautiful Lie en Kings & Queens is dood, morsdood.
Het Muziekmoment
Daar sta je dan als ‘supergroep’… In een kakzaaltje in een provinciestad voor een paar honderd man. Je hebt alle vijf alles al meegemaakt in je muzikale loopbaan. Miljoenen albums verkocht, in uitverkochte arena’s gespeeld en meermaals geëerd als beste muzikant ter wereld op jouw instrument. Rara, wat doe je dan? Welnu: spelen alsof je leven er vanaf hangt! Alsof je alles nog te bewijzen hebt en alsof het de leukste gig is die je ooit hebt gedaan. Mike Portnoy, Jeff Scott Soto, Billy Sheehan, Derek Sherinian en Ron Thal – alias The Sons of Apollo (tenenkrommende bandnaam) – deden het. 28 juni, in De Neushoorn in Leeuwarden. Het spelplezier spátte er met bakken zweetdruppels tegelijk af. De muzikale virtuositeit en het geweldige samenspel was een fijne bonus, maar de manier waarop deze mannen stuk voor stuk hun ziel en zaligheid erin legden was meer dan hartverwarmend. Zó moet muziek beleefd worden, ook als je alles al hebt gezien. Wow.
Het album
La Muerta van het al eerder genoemde Subsignal was ijzersterk en wellicht het beste, maar ik wil een lans breken voor Tranquility Base Hotel & Casino van Arctic Monkeys. Je gaat er geen festivalweides mee plat spelen, je moet er eigenlijk niet de grote arena’s mee in gaan, en zal mede daarom velen wel teleurgesteld hebben. Mij ook, in eerste instantie. Heb je echter de moeite genomen om de plaat meerdere luisterbeurten te geven, dan is de kans groot dat een van de meest gewaagde, intrigerende, tekstueel fenomenale albums van 2018 langzaam maar zeker onder je huid is gekropen en je te pakken heeft gekregen.
Wat ik verder nog kwijt wil
Een zooi elpees met onverwachte krassen. Een eerste UK-persing Rubber Soul van The Beatles met op kant A nauwelijks geluid uit het rechterkanaal. Een fenomenaal slecht album van Howard Jones, gekocht in een opwelling. Yes people, I have a serious case of Vinyl Fever. Naast Subsignal wellicht de mooiste muzikale ontdekking van het jaar. Zoek je een geweldige manier om je tijd te verdoen? Ga naar platenbeurzen, en koop je volledige CD-collectie (jeweetwel, die schijfjes die je sinds de uitvinding van de 320Kb/sec MP3 steeds meer bent gaan negeren) én de nieuwe releases op Vinyl. Thuis word je er vorstelijk voor beloond. Ouderwets genieten. Letterlijk.
Top 18
Een onmogelijke opdracht voor een geboren twijfelaar als ik. Niettemin hier achttien tracks waar ik het afgelopen jaar vele malen serieus van heb genoten. Pale Waves, Christine & the Queens, Muse, Donny Benét (cultheld in the making), en meer, veel meer. Pistool op het hoofd, song van het jaar? Ok, vooruit. Mystery – How Do you feel. Of tóch Give Me Your Fire, Give Me Your Rain van The Paper Kites – ….? Zucht.
Vol verwachting klopt ons hart
Tool! Twaalf jaar na 10.000 Days gaat het er toch echt van komen, een nieuw album én een Europese Tour van deze legendarische band. Ik heb maar één probleem: geen kaart voor het concert in de Ziggodome. Help! Anyone!?
Lees ook de jaarreviews van:
(Photo by Joshua Mellin)
