De afgelopen jaren deed ze regelmatig de kleine popzalen en festivaltenten van Nederland aan: die blonde, Australische singer-songwriter die zacht zong en nog zachter over haar gitaarsnaren streek. Toen trok Julia Jacklin nog rond met haar debuutalbum Don’t Let The Kids Win. Vandaag breidt ze haar oeuvre uit met Crushing, een album over slechte relaties, verdwenen liefde en gebroken harten.
Gewoonlijk houdt Julia Jacklin het tempo en volume in haar muziek al laag, maar op openingstrack Body neemt ze nóg meer gas terug. Een voorzichtig gitaartje, minimale drumpartij, wijd open toetsenspel en bescheiden basloopjes vormen de muzikale achtergrond voor deze track. Ze creëren de perfecte sfeer voor het pijnlijke verhaal dat Jacklin vertelt over een relatie die ooit zo mooi was, maar ten einde komt op het asfalt van een vliegveld.
’Raise your words, not your voice‘, schreef de Perzische dichter Rumi ooit. Dat advies neemt Jacklin op Crushing ter harte. De combinatie van minimale instrumentale ondersteuning en sterke teksten komt vaak terug op het album. Luister bijvoorbeeld naar tracks als Don’t Know How to Keep Loving You, Convention, en Comfort. Hoewel ze de muziek altijd zo klein mogelijk houdt, weet de Australische telkens weer krachtige verhalen te vertellen met simpele woorden.
Een ander goed voorbeeld is When the Family Flies In, waarin Jacklin met een paar eenvoudige zinnen een hartverscheurende situatie weet te schetsen: ’You know it’s bad when the family flies in/Working bees back to the hive/You know it’s bad when the family flies in/Just to stand by your side, oh/Well goodbye/Well goodbye.’
Veel teksten op Crushing staan in het teken van verdriet, maar bij een beetje relatiebreuk hoort ook een flinke dosis woede. Gelukkig vertelt Jacklin ook deze kant van het verhaal. Na de openingstrack schakelt ze gedurende Head Alone een paar versnellingen omhoog. Het tempo en volume stijgen totdat ze het nummer vol kracht eindigt met de tekst ’So I’ll say it ’till he understands/You can love somebody without using your hands‘
Het hoge tempo wordt op Pressure To Party, de derde track van het album, vastgehouden en ook op You Were Right schudt de singer-songwriter ons wakker met een stevige track. Wanneer Jacklin en haar band losgaan, klinken ze stiekem nog fijner dan wanneer ze ingetogen spelen. Het is dan ook zonde dat het hogere tempo gelimiteerd blijft tot drie tracks.
Al sinds er liedjes worden geschreven, zijn er nummers over hartzeer. Met Crushing waagt ook Julia Jacklin zich aan dit universele thema. Heel veel nieuws weet ze misschien niet toe te voegen aan de eindeloze collectie nummers over liefdesverdriet. De minimale muzikale achtergrond en simpele teksten weten je echter direct te raken. Dat maakt Crushing allesbehalve saai. Nu maar hopen dat Jacklin op haar derde album iets vaker los durft te gaan, want man, wat klinkt dat goed.
