Er zijn vele zekerheden in het leven en dat De Dijk om de twee, drie jaar een album uitbrengt is daar één van. De Amsterdammers draaien alweer zo lang mee dat De Dijk er voor een hele generatie altijd is geweest. Maar de band weet: zo zal het niet altijd zijn. Het nieuwe album Nu Of Nou is daarom een viering van het hier en nu.
Wie Huub van der Lubbe hoort zingen, verwacht niet direct dat hij inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt. In openingstrack Ieder Wie Die zingt hij: ‘Laat ieder wie die zelf is zijn/niet iedereen kan Elvis zijn.’ Maar ook zeker niet iedereen kan Huub van der Lubbe zijn. De frontman is met zijn karakteristieke zang en poëtische, maar herkenbare teksten de verpersoonlijking van de eeuwige jeugd. De blazers, wurlitzer en het tekstuele spel met overeenkomsten en verschillen (‘iedereen anders en allemaal hier’) maken van Ieder Wie Die een veelbelovende opening.
Op Nu Of Nou klinkt De Dijk een stuk behoudender dan hoe we de band kennen. Het is een bewuste keuze om het principe less is more aan te hangen, overigens zonder daarmee uitgekleed te klinken. Een versnellinkje lager, maar daarmee komt de band nog altijd goed vooruit. Bijvoorbeeld Ruisen Van De Zee – één van de mooiste liedjes op Nu Of Nou – wint juist aan kracht door de haast ontspannen muzikale begeleiding. Ook Van der Lubbe hoeft niet volle bak te gaan om het nummer vol twijfels over de toekomst overtuigend te brengen.
Het album kent een slim gekozen afwisseling tussen rustmomenten en uptempo muziek. Leadsingle en titeltrack Nu Of Nou en Tot Je Weet Dat Je Dat Denkt brengen leven in de brouwerij, met name door de hoofdrol die de blazers opeisen. Toch zijn het uiteindelijk de teksten van Van der Lubbe die de muziek karakter geven. De zanger speelt met taal en komt met geestige vondsten als ‘Je denkt dat je het weet/tot je weet dat je dat denkt’ op de proppen. De Dijk dwingt je op deze manier om écht te luisteren.
Daartegenover staan rustige liedjes als Door De Modder, het emotionele Uitzicht en Blijf Nog Even. Composities zoals De Dijk ze al jaren maakt. Daardoor ontbreekt het verrassingseffect, maar het geeft tegelijkertijd een vertrouwd gevoel. Uitzicht springt er van dit rijtje het meeste uit. Het thema van iemand verliezen wordt poëtisch omlijst in zinnen als ‘Iedereen lijkt nog steeds hetzelfde te doen/toch is het anders, heel anders dan toen’.
‘Ik zie de rommel drijven op het golfslag van de tijd’, zingt Van der Lubbe in Ruisen Van De Zee. Het doet vermoeden dat De Dijk weinig hoop heeft voor de toekomst, maar als Nu Of Nou één ding duidelijk maakt, is het dat de band nog lang niet klaar is. Een overduidelijk hoorbare chemie tussen muziek, zang en rake lyrics maken van Nu Of Nou een collectie van twaalf zeer prettige luisterliedjes. De Dijk doet wat De Dijk al sinds het begin heeft gedaan en is daarmee uniek als altijd. Het is Nu Of Nou voor De Dijk, maar er is ook heus nog wel een straks.
