Als je op straat aan willekeurige voorbijgangers in Nederland vraagt ‘ken je Nas?’ en het antwoord is ja, zal het anno 2020 erom spannen of diegene de New Yorkse rapper Nas of de Gorinchemse zangeres Naaz bedoelt. Dat was 25 jaar geleden wel anders, toen de hiphopwereld nog aan het bijkomen was van het album Illmatic. Het album uit 1994 algemeen beschouwd één van de beste hiphopalbums aller tijden. Nas, geboren als Nasir bin Olu Dara Jones, zette hiermee de conscious rap op de kaart en wist er ook nog eens – against the odds – commercieel succes aan te koppelen. Dat deed hij onder andere via samenwerkingen met zangeressen Lauryn Hill en (zijn ex-vrouw) Kelis.
Na twee jaar radiostilte ligt er dan een nieuwe verzamelaar van zijn hand in de virtuele schappen. Over sommige albumtracks op King’s Disease hangt echter een zweem van gebrek aan urgentie. Dat ligt natuurlijk op de loer als je een kwart eeuw out there bent als artiest en hier zijn alle veertigers van de hiphopgeneratie van Nas aan onderhevig. Gelukkig weet Nas desondanks wat variatie en relevantie in dit album te brengen en zitten er zeker interessante elementen en featurings tussen.
Zo steekt The Definition erbovenuit, ook al duurt deze slechts twee minuten. Op deze track elaboreert Nas over de titel van het album. Disease kan ziekte betekenen, maar ook letterlijk worden genomen als dis-ease, ongemak. Een andere naam voor King’s Disease is Rich Man Disease, het lijden onder het bekend, rijk, machtig zijn. Dat kan leiden tot gebrek aan journalistiek, machtsmisbruik, het ‘koest houden van het volk’, het in stand houden van ongelijkheden, roem die naar je hoofd stijgt, noem maar op…
Car #85 wordt opgefleurd door een funky Charlie Wilson (bekend van The Gap Band), maar is een niemendalletje. De featuring met Anderson .Paak, All Bad, is op papier veelbelovend en is ook niet slecht, maar eveneens niet bijzonder. Ook 10 Points valt op. De variatie met blazers op de achtergrond houden je alert. Nas roept hier op tot moving forward, altruïsme, bescheidenheid en maakt hierbij verwijzingen naar basketbaliconen. Volgens de rapper moeten we Michael Jordan en LeBron James een voorbeeld nemen. The Cure is geen verwijzing naar de Britse new-wave-band, maar verhaalt over hoe je je kunt wapenen tegen King’s Disease.
Het nummer Spicy mag dan het label bonustrack dragen, het is een track die echt bijdraagt aan het album. Dat komt alleen al door de gastartiesten Fivio Foreign en A$AP Ferg en het contrast tussen de stijl van de drie rappers. Dit is de enige track die de brug slaat met hiphop anno 2020, met trapinvloeden, autotune en een andere flow. Het is daardoor wellicht de beste track van het album.
Desalniettemin is het niet een album om van A tot Z op te zetten. De meeste nummers kabbelen te veel. Nas blijft trouw aan zijn stijl en brengt nog steeds strakke flows, delivery en inhoud, maar is niet in staat te evolueren naar hedendaagse, relevante hiphop, laat staan poprap. Wel speelt hij in op de actualiteit van Black Lives Matter en brengt hij tussen de regels door een hommage aan meerdere zwarte helden. Kings die altijd worden ondersteund door een sterke Queen. Veel boom-bap en gelukkig, mede dankzij producer Hit-Boy, ook wat melodieuze invloeden voor de broodnodige variatie.
