Welfare Jazz is het tweede album van Viagra Boys onder het platenlabel YEAR0001. De Zweedse post-punkband laat zichzelf van een nieuwe kant zien met nummers als Toad, To the Country en In Spite of Ourselves. Terwijl zij voortborduren op hoe ze al bekend stonden met tracks als Ain’t Nice en Girls & Boys, de twee hoogtepunten van dit album. Grimmige vocals, up-tempo bas en gitaar, melodische saxofoon en synths schijnen volop.
Ain’t Nice is een rebelse ode aan het niet aardig zijn, en hoe het Viagra Boys niets kan schelen. Zanger Sebastian Murphy kan je als de belichaming van dit alles zien. Met een onverzorgde kop, tattoo’s van top tot teen, een te dikke bierbuik op een te dun lichaam en een haast komische zonnebril die waarschijnlijk de meest onverschillige blik ooit verbergt. Alles aan hem en dit nummer schreeuwen rebelse onverschilligheid. Toad begint met een gesproken woord stuk onder een in spanning opbouwend jazz ritme en opent daarna met de pakkende tekst ’I don’t need no woman’. In dit nummer komt in de tekst weer het rebelse post-punk naar voren in de vocals, die schijnen op een heerlijk swingende en rockende track.
Into The Sun gaat meer de psychedelische-rock kant op met trippy gitaar en een bas waar je op lijkt te kunnen zweven. Creatures gaat verder met dit thema, maar legt de nadruk op synths die de vocals van Murphy af lijken te wisselen. Voor een post-punkband, die zijn tenen maar al te graag in andere genres steekt, is het een geslaagde melodische track. Deze wordt opgevolgd door een track die dicht tegen het tegenovergestelde aanzit van Creatures’ en Into the Sun. 6 Shooter is namelijk een song waar rock volledig overheen geschreven staat, met toevoeging van heerlijke en uitdagende saxofoon.
Hierna komt het nummer Girls & Boys. Deze track beschrijft misschien wel het beste de sound en complete chaos van Viagra Boys. Het swingt, rockt en maakt je belachelijk. Door en door Viagra Boys dus. To the Country en In Spite of Ourselves voelen een beetje misplaatst op Welfare Jazz. Ze lijken eerder een deel van een ander project of toekomstplannen die de band heeft. Het zijn duidelijk country geïnspireerde tracks, met een bijna parodische aard. Het voelt als een slechte afsluiter, waarbij Girls & Boys veel sterker geëindigd zou hebben. Het einde van de tweede helft, op de eerder genoemde track na, laat het lijken alsof Viagra Boys een beetje in strijd is met zichzelf.
Wat zij in de toekomst hier mee zullen doen weten alleen zij. Met Welfare Jazz vestigen ze in ieder geval de nodige aandacht op zich. Het is een interessant album, dat nieuwe dingen op tafel brengt en de sterke punten van het post-punk a la Viagra Boys verbetert.
