Zeven jaar maar liefst, moesten fans erop wachten: Nurture, het nieuwe album van Porter Robinson en de langverwachte opvolger van zijn debuut uit 2014. Met veertien tracks, samen goed voor een uur aan muziek, neemt Porter je mee op een trip. Langs gekke, vrolijke soundbites, rare melodielijntjes, vreemde experimentjes, maar ook zeker een aantal écht sterke tracks.
In zeven jaar afwezigheid is Porter Robinson volwassen geworden. Dat hoor je. Zijn lange absentie had te maken met een depressie, die hij weer gebruikte als inspiratie voor dit nieuwe album. Wie goed naar sommige lyrics luistert, ontdekt dat Porter uitgebreid reflecteert op deze donkere periode uit zijn leven. Maar mineur is dit album allesbehalve. Hoewel sommige teksten best pittig zijn, domineert de vrolijkheid. Vooral muzikaal, maar ook zeker in sommige stukken tekst. Zomaar een phrase: ‘Look at the sky/I’m still here/I’ll be alive next year/I can make something good’. Het gaat weer beter, ik ben er nog, lijkt de primaire boodschap van Nurture.
Het album opent met Lifelike, een anderhalve minuut durend intro. In bijna Keltische sferen trekt Porter Robinson je de plaat in. Een rustige pianomelodie bouwt op naar soort meerstemmige elektronische vioolpartij. Een heel bijzonder geheel. Track twee is meteen de sterke leadsingle. Look At The Sky is lekker toegankelijk, ook voor luisteraars die niet direct enorm thuis zijn in de muziek van deze Amerikaan.
Het album is een mix van vergelijkbare, sterke nummers, afgewisseld met veel experimentele tracks. Wind Tempos is daar misschien wel het beste voorbeeld van. Een zes minuut durende gewaarwording, weer met die viool in het begin, dat vervolgens in alle opzichten alle kanten opschiet. In tempo, melodie, stereomix en instrumentengebruik.
De laatste noemenswaardige vermelding is tot slot do-re-mi-fa-so-la-ti-do. Het nummer begint met een rustige akoestische gitaarsolo en bouwt op naar een geheel vol vrolijke geluidjes, dat nog het meest doet denken aan de muziek van een videogame als Zelda. Het nummer heeft iets liefs, iets aandoenlijks.
Ben je nog niet zo bekend met de muziek van Porter Robinson? Tracks als Look At The Sky, Musician, Mother of Something Comforting zijn het beluisteren waard. Maar alle experimentele tracks op Nurture zijn heftig. Daarnaast lijkt een groot deel van de plaat wel erg veel op elkaar en dat is een valkuil. Dat alles bij elkaar maakt het album van 59 minuten lang, maar vooral erg veel. Nurture is een prima album, maar luistert door alle vele indrukken niet echt lekker weg.
