Oorlogsvoering, dierenrechten, stemrecht, gelijke rechten voor de LHBTQ-gemeenschap. In de loop der jaren heeft Rise Against zijn populaire status ingezet om heel wat belangrijke maatschappelijke thema’s aan de kaak te stellen. Het viertal grijpt het nieuwe album Nowhere Generation aan om het op te nemen voor de jongere generatie.
Het is dit jaar exact twintig jaar geleden dat Rise Against debuteerde met The Unraveling. Muzikaal gezien is er weinig veranderd. De hardcorepunk van de band is nog altijd bijzonder melodieus, met energieke stuiterbal-riffs en druistige drumpartijen. Nowhere Generation is daarmee qua sound amper verrassend. Een surprise-ei waarvan je precies weet wat er onder het papiertje zit en het hooguit de vraag is welk speeltje er in de kern verstopt zit. Een vinnig speeltje dit keer, want Rise Against is best vaak boos, maar zelden zo boos als op Nowhere Generation.
Rise Against toont zich op het album vooral kritisch op de Amerikaanse maatschappij. The American Dream zou moeten staan voor een wereld waarin elke nieuwe generatie het beter heeft dan de vorige, maar door de aanhoudende instabiliteit op politiek, economisch en sociaal gebied lijken generaties Y en Z hier niet van te profiteren. De Nowhere Generation dus. Het onderwerp gaat Rise Against – ondanks dat de bandleden zelf net van een generatie eerder zijn – duidelijk aan het hart. De elf nummers rusten op een fundament van agressiviteit en frustratie.
Kernstuk van de kritiekstorm vormt titeltrack Nowhere Generation, waarin de zogenaamde ‘patatgeneratie’ wordt opgeroepen om op te staan en van zich te laten horen. ‘We are the Nowhere Generation/The kids that no one wants/We are a credible threat/To the rules you set.’ Een lekker furieus nummer dat al vroeg op het album opduikt, zodat de toon snel is gezet. Het hyperactieve Broken Dreams, Inc. onderschrijft de bezongen wanhoop van de ‘nowhere generation’, maar op minder indrukwekkende wijze.
In Talking To Ourselves beschrijft Rise Against het gevoel van niet gehoord worden en er alles aan doen om aandacht te krijgen. ‘I never wanted to disturb the peace/But it feels like no one’s listening’, klinkt het wanhopig. De band zelf krijgt alle aandacht met Talking To Ourselves, want zeker het refrein is een prima staaltje gaspedaalrock. Dat is op Forfeit wel anders: een slappe ballad waarbij eigenlijk alleen de kwaliteit van de zang van Tim McIlrath nog wat handen op elkaar krijgt.
Echt genieten is het op Monarch, waar de punkinvloeden een minder grote vinger in de pap hebben. Het is heerlijk om McIlrath los te horen gaan met zijn geweldige stem en Monarch laat maar weer eens horen dat zijn twintigjarig bestaan als punkrockzanger nog weinig sporen heeft achtergelaten. Sooner Or Later is weer meer punkgeoriënteerd en dan neemt de spanning direct af. De voorspelbaarheid overheerst en dan komt Rise Against toch meteen weer over als een goochelaar die voor de duizendste keer een lijn met vlaggetjes uit zijn mouw tovert.
Uit Nowhere Generation blijkt dat Rise Against muzikaal gezien allang niet meer nodig is, maar inhoudelijk nog altijd een belangrijke protestleider is. De band heeft een boodschap en gaat genuanceerd en constructief op de barricades. Wrang genoeg vormen deze maatschappelijke misstanden de grootste bron van relevantie voor de band. Er is van alles mis op de wereld en dat kan voor Rise Against ook beter nog maar even zo blijven.
