Na meerdere personeelswisselingen in de bezetting van Bloc Party, kwam de Britse band in 2016 met een album op de proppen waar niet direct de handen voor op elkaar gingen. Destijds viel een behoorlijk stevige koerswijziging de luisteraar ten deel met veel teleurstellingen, maar toch ook aangename lichtpuntjes. Anno 2022 is Bloc Party – voor het eerst in deze samenstelling te horen op plaat – aangekomen bij hun zesde studioalbum, Alpha Games. Borduren de Britten voort op de ingeslagen weg, of hebben ze de koers gecorrigeerd?
Het antwoord op die vraag laat niet lang op zich wachten. Als de eerste tonen van albumopener Day Drinker zich aandienen, weet zanger/gitarist Kele Okereke zoveel lettergrepen in een paar minuten te proppen dat je bijna geneigd bent te controleren of de platenspeler wel op het juiste toerental staat. Hier is wel sprake van enige koerscorrectie, zoveel is duidelijk. Tweede track is het al eerder op single uitgebrachte Traps. Met een snelheid van 155 BPM beukt de zwaar aangezette bas uit de boxen. Lekker opzwepend en energiek, zodat de tekstuele zwakte van dit nummer snel naar de achtergrond verdwijnt. Echt genieten wordt het met het nummer You Should Know The Truth. Hierin komt het beste van twee werelden samen: de ska-achtige, post-Britpop van debuut Silent Alarm uit 2005 en de Indie-pop, alternatieve dans (a la New Order) van voorganger Hymns uit 2016.
Van de 12 songs op Alpha Games, zijn er 4 als single verschenen. Het is begrijpelijk dat juist die vier songs zijn gekozen, want dit zijn, samen met You Should Know The Truth, de krenten uit de pap op een verder koersloos, pathetisch klinkend album. Met name albumafsluiter The Peace Offering is tenenkrommend. Partijleider Okereke doet in veel nummers net iets te veel zijn best om urgent te klinken. En iemand die zijn best doet urgent te klinken, is het in feite meestal niet. Meerdere tracks verzanden daardoor in alledaagse uiteenzettingen die niet veel toevoegen aan wat een gemiddeld politiek en sociaal geëngageerd mens zelf al bedacht had.
Alpha Games moet het dus vooral van het instrumentale hebben. Nieuwkomers Louise Bartle (slagwerk) en Justin Harris (bas en toetsen) krijgen ruimschoots de kans om te laten horen wat ze in huis hebben. Beiden slagen cum laude. Of ze even tekstvaardig onderlegd zijn blijft op Alpha Games onbeantwoord. Uit recente interviews valt op te maken dat het schrijven van de songteksten toch vooral Okerekes domein is, al geven de credits van dit album een ander beeld.
Het vervangen van bandleden leidt vaker tot nieuwe inspiratie, energie en beleving. Maar minstens zo vaak bleek dat een tijdelijk effect. Alpha Games is wat dat betreft een gevalletje ‘met de hakken over de sloot’. Bloc Party-leider Okereke zal voor zijn trouwe achterban snel met een duidelijke muzikale koers en een beter inhoudelijk verhaal moeten komen. Gebeurt dat niet, kan een onomkeerbare oproep om de leider te vervangen zomaar de volgende stap zijn. Voorlopig is de ingezette koers op Alpha Games net voldoende om aan die oproep geen gehoor te hoeven geven.
