Tokio Hotel. De band die bij de meeste mensen bekend zal staan van hitjes als Monsoon en Don’t Jump. De extravagante tieners die vele tienerharten gestolen hebben met hun aparte haar zijn ondertussen enkele jaren ouder, maar kan dat ook van hun muziek gezegd worden?
Personen die datzelfde Tokio Hotel verwachten te horen op Kings Of Suburbia komen bedrogen uit. De plaat, die start met Feel it All, kent een hoop geluiden die we elders hebben gehoord. Elektronische deuntjes voeren de boventoon en de zo kenmerkende stem van Bill Kaulitz valt een beetje in het niet. Ditzelfde trucje wordt ook toegepast bij Love Who Loves You Back, Girl Got a Gun, Stormy Weather en Louder Than Love.
Uitzonderingen op deze nieuwe elektronische regel zijn eerste single Run Run Run en Invaded. Rustig, sentimenteel en pianomuziek. Dat zijn de kernwoorden die boven komen drijven luisterend naar deze songs. Toch kunnen ook deze twee nummers het album niet meer redden. Het geheel schreeuwt te hard naar het volgen van de trend en daarmee is Tokio Hotel zijn vroegere geluid volledig uit het oog verloren.
We kunnen van de heren van Tokio Hotel niet zeggen dat ze terugvallen op het vertrouwde en bekende, echter de vraag is of het geëxperimenteer wel zo goed heeft uitgepakt en het niet gewoon een slappe kopie van het al bekende is geworden.
