De Amerikaanse hardcore/alternatieve rockband A Day To Remember is al flink wat jaren actief, maar maakte de laatste paar jaar weinig studioalbums. Hun nieuwe plaat You’re Welcome verschijnt meer dan 4 jaar na hun vorige plaat Bad Vibrations, maar is totaal niet te vergelijken met hun eerdere werk. Dat pakt helaas niet positief uit voor de band.
Het nieuwe album begint hoopvol. De track Brick Wall is een geinig mengelmoesje van allerlei muzikale elementen. De intro is rustig, maar wordt snel aangevuld met snelle drums en harde gitaren. De transitie in een bombastisch refrein doen ze soepel. Het is alsof je op een al rijdende trein stapt en in rap tempo vooruit gaat. Je wordt direct in hun muziek gekatapulteerd.
Het tempo houdt A Day To Remember er lekker in. De opvolgende tracks Mindreader en Bloodsucker houden je aandacht vast. Je merkt dat de band experimenteert met andere genres zoals indie- en popmuziek en dat klinkt nu nog best aangenaam. Bloodsucker is daarnaast een nummer dat je keihard mee kunt schreeuwen. De manier waar frontman Jeremy McKinnon ‘bloodsucker!’ zingt tijdens het refrein, geeft een tintelend gevoel van rebellie en kracht. Als je boos bent en je die emotie kwijt moet, dan kun je dat op deze track zeker doen.
Helaas mist de band de hardcore en hardrock elementen waar ze op platen van voor en rond 2010 zo bekend om stonden. De enige opvallende track is Last Chance To Dance (Bad Friend) waarin die elementen wel verwerkt zijn. Het intro begint al goed met harde gitaren, drums en de rauwe stem van McKinnon. De track heeft een steady tempo en eindigt met de gevleugelde tekst ‘no one will carry your casket’, wat de stemming goed weergeeft.
Jammerlijk genoeg zakt het hoge tempo van You’re Welcome daarna in en wordt het steeds rustiger en op den duur zelfs saai. De andere nummers lijken op de simpele pop-punk liedjes uit 2012 en totaal niet op de sound die ze de jaren hiervoor hadden. Het rauwe gevoel blijft achterwege en in plaats daarvan is het alsof je naar mellow indie-rock en pop liedjes luistert, maar dan met iets zwaardere instrumenten.
A Day To Remember probeert de plaat nog te redden door middel van intermezzo’s waarop je even kunt headbangen. In vrijwel elk nummer komt zo’n stukje voor, waardoor het als een verplicht onderdeel voelt. Op deze manier komen de hardcore stukjes geforceerd over.
De twee laatste tracks van de plaat vormen zelfs het dieptepunt voor You’re Welcome. Re-Entry is een over het paard getild musicalnummer en kan niet serieus genomen worden als het achtergrondkoortje gezellig ‘mmm bap bap’ inzet. Tot slot is het nummer Everything We Need een zwaardere uitvoering van een gemiddeld Justin Bieber liedje. Niks speciaals aan en totaal niet de A Day To Remember die we kennen van platen als Homesick en What Seperates Me From You.
De potentie die de band in de eerste vier tracks weet op te wekken, komt op de rest van de plaat helaas niet meer terug. De rijdende trein waar je op bent gesprongen remt hard af en tegen het einde van de tracklist zijn alle passagiers uitgestapt. You’re Welcome is een ratjetoe aan pop-punk, indie-rock en doorsnee pop waarvan de uitkomt te wensen laat. A Day To Remember wil experimenten door nieuwe paden in te slaan, maar kan beter blijven bij de hardrock die de band goed beheerst.
