De ongekroonde koningin van de Nederlandstalige electropop, zoals Aafke Romeijn op haar website wordt omschreven, heeft een nieuw album. Op Godzilla trapt de singer-songwriter niet de straten van Tokio aan gort, ze zingt wel over haar depressie.
De synthmuziek die Romeijn zo kenmerkt, is ze hoorbaar ontgroeid. Godzilla is zowel vrolijk als duister. De plaat is het vervolg op Leegstand, een poëziealbum dat Romeijn in 2020 uitbracht. In de bundel schetst ze een beeld van haar depressie door middel van poëzie en dagboekfragmenten. En diezelfde zwaarmoedigheid is de rode draad van haar nieuwe album.
‘Toen ik aan Godzilla begon besefte ik dat ik er niet onderuit kon te schrijven over de zware depressie waar ik in verkeerde. En vooral ook: hoe de reis uit die depressie eruit ziet’, zo verklaart Romeijn zelf haar keuze voor dit duistere thema.
Godzilla opent met South Park, de meest recente single van de plaat. Het is een lekker popliedje. ‘Ik kan nog niet weggaan/Er staan nog restjes in de koelkast en mijn inbox zit nog vol/Ik kan nog niet weggaan/Er komt een nieuw seizoen van South Park dus ik houd nog even vol’ En gelukkig maar, dat ze volhoudt. Want na South Park waan je je in Stad. Een stad die voelt als een oase in een woestijn. Waar op het grootste deel van Godzilla funky klinkende liedjes met hele zware lyrics de dienst uitmaken, heeft Stad zijn eigen karakter. Het is een en al vrolijkheid, opluchting zelfs. Een lekker upbeat popnummer.
Romeijn komt uit een familie van muzikanten en zelf speelt ze al lang piano. Niet geheel gek dat die piano terug te horen is op het album. Op Zuidas om precies te zijn. Na de piano volgen donkere synths en heerlijke baslijntjes. Vrolijk is het tekstueel gezien zeker niet. ‘Op de Zuidas wordt gebouwd/Aan constructies/Om vanaf te springen’ luidt het refrein.
Tot slot is Godzilla daar. Romeijn gebruikt Godzilla als een synoniem voor haar depressie. ‘Spaar ons niet Godzilla/Maak ons met de grond gelijk/Laat ons opnieuw beginnen’ zingt ze, begeleid door grootse instrumentals, die weelderig klinken tegenover de popperige synths van de andere nummers.
Het album zelf is eigenlijk ook een oase in een woestijn. Platen waar artiesten zo openlijk zingen over hun psychische gezondheid zijn zeldzaam. Godzilla staat vol met vrolijke popnummers over duistere thema’s. Het is toegankelijk, maar toch ook weer niet. Romeijn klinkt volwassener dan ooit tevoren, zelfs wanneer ze over South Park zingt. De nummers vormen een prachtig kijkje in een donkere periode in haar leven. En dat kunnen neerzetten is een prestatie an sich.
