Aangeschoten Wild – Nog. Lang. Geen. Hits. EP.

Is het een parodie op het bestaande Nederlandse HipHoplandschap? Is het een serieuze worp naar bekendheid om op iedere iPod in heel Nederland afgespeeld te worden? Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee. En dat is mooi, want des te beter kun je eerlijk naar de muziek luisteren. Zonder voorkennis van de artiest(en) of de intentie die ze met de muziek hebben ga je volledig blanco een EP in. Vandaag: Nog. Lang. Geen. Hits. van de zelfbenoemde boyband Aangeschoten Wild.

Muziek. De single ‘Papa Ben’ was al eerder op deze site te vinden waarbij ik mezelf ook al afvroeg of dat dit een serieuze aangelegenheid betrof of dat ze de Nederlandse muziekindustrie in hun ootje nemen. ‘Papa Ben’ is een fijn klinkende track met aanstekelijke muziek maar een wat bij elkaar geraapte tekst. De muziek is aanstekelijk, omdat hij heel erg lijkt op tracks van De Jeugd van Tegenwoordig en de Kraaien. Hetzelfde instrumentarium, dezelfde opbouw van vocalen en dezelfde herkenbare sfeer wordt duidelijk neergezet door te rappen alsof je teveel gedronken hebt. Woordgebruik alsof deze willekeurig samengesteld is en een timing die net niet op de tel zit. “Papa Ben gaat over de stiefvader die je nooit gekend hebt,” aldus de groepsleden. Eh.. ja.

Goed, herkansing. ‘Strafwerk’. Wederom de strakke muziek, daar zijn de heren goed in. Dit zorgt voor een fijne opening die samengaat met een goed uitgevoerde raptechniek, waardoor het al een heel stuk geloofwaardiger en serieuzer overkomt. Ze beschrijven de gang van zaken van een bankovervaller die zojuist een bank heeft overvallen (want dat is nou eenmaal zijn werk). Zit je echter net lekker in het verhaal, komt er een ander groepslid de boel verstoren. Zeurderig, niet op toon en voorzien van een overbodige echo waardoor de geïnsinueerde samenzang ongelijk gaat lopen. Jammer, want dit onderdeel breekt het nummer in tweeën en brengt de focus naar een punt waar je het juist niet wilt hebben. De rest van ‘Strafwerk’ is namelijk wel fijn om te horen.

Driemaal is scheepsrecht, toch? De laatste track (van de zes) ‘Double Dutch’ wil ik er nog even uitlichten. Zoals bijna alle laatste nummers op een album of EP is ook dit nummer anders dan al het voorgaande. Een wat meer dance-ish ritme wordt door de speakers gestuurd en direct komt hier ook weer het ‘De Kraaien concept’ de hoek om kijken. Neem een fijne beat, rap eroverheen alsof je vijf flessen Whisky achterover hebt geslagen en breng het uit op een EP. De laatste minuut van ‘Double Dutch’ pompt de beat tot een hoger niveau en biedt meer ruimte voor variatie, maar wanneer je deze juist verwacht te horen stopt de track en is de EP afgelopen. Nondeju.

Ik hoop van harte dat Nog. Lang. Geen. Hits. EP. met een vette knipoog is uitgebracht. Mocht dit niet het geval zijn, dan adviseer ik de heren om snel terug de studio in te duiken en een eigen sound te ontwikkelen. De huidige stijl lijkt in mijn ogen echt teveel op het concept dat De Kraaien hanteert en wat bij hen succesvol bleek te zijn. Dus waarom zou je je als groep richten op iets dat al gedaan is en waar je niet meer in uit kunt blinken?

Jammer, want aan creativiteit is geen gebrek bij de heren. Dit blijkt uit de biografische video’s die ze hebben opgenomen voor hun website, in de vorm van een korte sketch omtrent hun fictieve personage. Hopelijk brengt een volgende EP meer vernieuwing.