Naar nieuwe muziek van AC/DC wordt binnen de rockwereld altijd reikhalzend uitgekeken, want de laatste twee decennia is nieuw werk van de Australiërs eerder uitzondering dan regel. Zes jaar na Rock Or Bust hebben ze echter toch nog de inspiratie gevonden om samen met producer Brendan O’Brien voor een opvolger te zorgen. Power Up is het zeventiende album van de band.
Na de Rock Or Bust-tour leek AC/DC het bijltje erbij neer te gooien. Drummer Phil Rudd miste de gehele tour door diverse rechtszaken, zanger Brian Johnson moest vanwege gehoorproblemen halverwege worden vervangen door Axl Rose en bassist Cliff Williams kondigde na afloop van de tour zijn afscheid aan. Toen medeoprichter Malcolm Young in 2017 overleed leek het helemaal einde verhaal. Drijvende kracht Angus Young gaf echter niet op en kreeg de band – met neef Stevie Young als vervanger van Malcolm – toch weer bij elkaar om in nagedachtenis aan zijn overleden broer nog één keer een plaat te maken. Als eerbetoon is Malcolm Young tot co-schrijver van alle nummers benoemd, omdat het merendeel van de gitaarriffs door de broers is bedacht tijdens de periode dat ze bezig waren met het album Black Ice (2008).
Power Up start met Realize, dat van begin tot eind een typisch AC/DC-nummer is. Binnen luttele seconden is duidelijk dat je naar de gitaar van Young en de kenmerkende stem van Johnson aan het luisteren bent. Je krijgt precies wat je mag verwachten, namelijk goudeerlijke rockmuziek zonder poespas. Niets nieuws onder de Australische zon, maar Realize is wel een lekkere binnenkomer. Het daaropvolgende Rejection stelt ook niet teleur, want het is net iets gelikter dan het standaard werk van de band en steekt daarmee boven het gros van de nummers uit. Dat geldt ook voor de single Shot In The Dark die een maand geleden al door Young en zijn maten werd gelanceerd. Wederom op en top AC/DC met stevig gitaarwerk en een lekker meezingrefrein, waardoor het zeker live in de smaak zal vallen.
Verder valt Witch’s Spell nog op, omdat dit nummer een paar verrassende elementjes bevat. Voor de rest staat er op Power Up vooral meer van hetzelfde, maar geen klassieker als Highway To Hell of Thunderstruck, al weet je dat natuurlijk nooit helemaal zeker. De herkenbaarheid is absoluut de kracht van AC/DC, maar het is tegelijkertijd een beetje de tekortkoming van de band. Hardcore fans zullen niet teleurgesteld zijn, want nieuwe muziek van hun helden is altijd welkom, maar of het album spectaculair genoeg is om een hele nieuwe generatie fans te binden is de vraag. Power Up voegt namelijk niet heel veel toe aan hun omvangrijke oeuvre. Johnson hoopt dat jongeren die het album horen inspiratie krijgen om gitaar te leren spelen. Gezien de invloed die de heren nog steeds hebben op de rockmuziek is dat geen gekke gedachte.
