Greg Dulli, misschien wel een van de meest charasmatische mannen in de rock. Als hij met zijn Afghan Whigs een nieuwe plaat uitbrengt is dat toch altijd wel weer afwachten wat het wordt. In de beginjaren 90 scoorde hij plaat na plaat. Albums als Congretation & Gentleman behoren tot het beste wat de nineties hebben voortbebracht. Na een stilte van zo’n 15 jaar kwamen ze drie jaar geleden terug met het wisselvallige Do the beast. Benieuwd of In Spades terugkeert naar de gloriedagen.
Zeldzaam is het wanneer een plaat je vanaf seconde 1 bij de keel grijpt. Op In Spades gebeurt dit gelukkig op tamelijk weergaloze wijze. De donkere synth’s die de mistroostige stem van Dulli verwelkomen op Birdland, de opener van de nieuwste Afghan Whigs voorspellen veel goeds. Waar de donkere kant op In Spades bij die opener nog in de schaduw huist wordt die met Arabian Heights er ruw uitgetrokken. Schreeuwende gitaren en Dulli die met zijn typische stem murmelt; Don’t be deceived / Be not blind / All fall down / Under the weight of the world. Nee, een optimistische plaat kunnen we In Spades niet echt noemen. Dulli zelf beschrijft In Spades als een ‘spooky’ plaat en daar zijn we het volledig mee eens. Hoe kan het ook anders als veel nummers als thema de dood en het einde hebben.
Doet dit alles afbreuk aan de kwaliteit van de plaat? Allesbehalve. Het bewijs; de prachtige ballad I got lost. Begeleid door een mistroostige piano laten Dulli & co de song, langzaamaan opbouwend, openbloeien tot een nummer waarin Dulli bijna naar de luisteraar preached, op een manier alsof hij zich in dezelfde kamer als jou bevindt. Een klein meesterwerkje. En daar blijft het niet bij, wat te denken van nieuwste single Oriole, met een bijna bezwerende melodie, of het soulvolle Demon in profile. Met afsluiter Into the floor krijgen we dan ook nog eens vintage Afghan Whigs voor onze kiezen, waarin werkelijk alles; schreeuwende gitaren incluis, uit de kast worden gehaald. We hebben nooit echt goed bregrepen waarom ze de heren in het grunge boxje stopten, daarvoor is de muziek die ze maken (en maakten) te subtiel en te divers. Hoewel dat niet wil zeggen dat ze stevig uit de hoek kunnen komen, wat ze met deze afsluiter bewijzen op overtuigende wijze.
Met In Spades leveren Dulli en zijn band een ontzettend sterke plaat af, veel meer woorden hoeven we daar niet aan vuil te maken. Een 45 minuten durende tocht langs de meest donkerste plekjes in het leven, maar wel eentje die nu al op de eindejaarslijstjes kan.
