Het leven gaat niet over rozen. Ook niet dat van een artiest die een van de bestverkochte albums uit de jaren ’90 had. Op Such Pretty Forks In The Road krijg je de zwarte bladzijden uit het boek van Alanis Morissette gepresenteerd.
Opener Smiling, die ook als single uitkwam, zorgt voor een weergaloze start. Het nummer is niet alleen verantwoordelijk voor een goede compositie, maar ook de albumtitel. Daarmee omschrijft ze de keuzes die ze tijdens haar loopbaan heeft moeten maken tussen het artiest zijn en het gezinsleven. Morissette kampte dan ook met tal van problemen, toen ze pogingen deed het moederschap en haar carrière te combineren. Slapeloosheid, angsten, depressies en verslavingen. Het kwam allemaal voorbij. Over die periodes is ze buitengewoon eerlijk en direct, met als leidend voorbeeld Reasons I Drink. ‘These are the reasons I drink/The reasons I tell everybody I’m fine even though I am not.’
Mooier is echter het intieme Diagnosis, waarin ze vertelt over de onzekerheid in afwachting van een diagnose van een ziekte. ‘But I’m alone in this meltdown/Of nervousness diagnosis/Call it what you want/’Cause I don’t even care anymore.’ De wisselwerking tussen de piano en de violen in deel twee is goed voor een dikke laag kippenvel. Naast Smiling en Diagnosis springt ook Nemesis eruit. Het almaar versnellende nummer begint heel klein, maar transformeert geleidelijk naar een steeds hoger tempo. Dit terwijl volgens de lyrics verandering juist haar aartsvijand is. Behoorlijk ironisch, is het niet?
De donkere autobiografische stijl zorgt ervoor dat er niet echt songs op Such Pretty Forks In The Road staan die makkelijk blijven hangen. Een aantal nummers zijn zo verhalend, dat ze geen herkenningspunten hebben. Verder kan je bang worden dat Morissette te veel blijft hangen in haar donkere periodes. Hoewel ze regelmatig ook in verleden tijd zit, reflecteert ze zoveel op het verleden, dat de vraag of het nu weer goed met haar gaat op basis van de songs niet te beantwoorden is. ‘Het gaat niet zo slecht met me als het nu klinkt’, zo geeft de zangeres gelukkig zelf wel toe in een interview met het Algemeen Dagblad. Die hoopvolle boodschap had iets meer door mogen klinken. Her lijkt instrumentaal wel die kant op te gaan, maar de inhoud vertelt een compleet ander verhaal. Namelijk dat van Morissette; liggend op de keukenvloer, schreeuwend om hulp.
Nee, de vrolijkheid is ver te zoeken. Maar stiekem maken artiesten vaak de mooiste muziek over hun donkerste periodes. Dat geldt ook voor Alanis Morissette en Such Pretty Forks In The Road. De traan rolt al. Nu hopen dat straks de lach ook weer verschijnt.
