Alfa Mist begeeft zich muzikaal gezien in het jazzgenre, maar probeert er zo veel mogelijk verschillende stijlen mee te combineren. Zo valt er af en toe soul te horen, maar ook hiphop en samples worden zeker niet geschuwd door de artiest. Het belangrijkste credo daarbij is “Prioritising feeling over perfectionism” en dat is zeker te merken op Bring Backs. Daarmee vormen de songs zowel een instapplaat voor de beginnende jazzliefhebber, als een rustig album voor iedereen die de Britse jazzscene al langer een warm hart toedraagt.
Opener Teki laat onmiddellijk de kenmerkende sound van de Alfa Mist horen. Een laidback beat met een dromerige gitaarriedel vormen de basis. Al snel treden blazers naar de voorgrond en wordt duidelijk: dit gaat om onvervalste jazz uit Londen. Opvallend is de ontzettend strakke gitaarsolo op de track. Zulk vuurwerk is op de rest van het album helaas niet meer te vinden. Alfa Mist begeeft zich namelijk liever op een lager tempo. En dat valt direct op in opvolger People. Deze song legt iets meer rustpunten met strijkers, een tokkelende gitaar en de zwoele zang van Kaya Thomas-Dyke.
Voordat Alfa Mist kennismaakte met jazz, verdiepte hij zich in de hiphop. Op Mind The Gap keert hij terug naar zijn roots. De wortels van de track bevinden zich in de jazz, maar de rap van Lex Amor tilt het nummer naar een hoger niveau. En dat zorgt ervoor dat ook de link wordt gelegd met een genre als triphop. Dezelfde lijn wordt doorgezet op Run Outs, waar de melodie en sfeer een wat melancholieke sound meekrijgen. Een trompetsolo trekt de meeste aandacht op deze track.
Na deze nummers blijkt al dat Bring Backs gemakkelijk past in een rijtje met werk van Kamaal Williams en Tom Misch & Yussef Dayes. De Britse scene floreert de laatste paar jaren met artiesten die jazz als startpunt nemen en die vervolgens een hedendaags sausje geven. Mede door het ontbreken van echt vuurwerk en het lage aantal beats per minute, lijden dergelijke albums er soms onder dat ze wat eentonig klinken. De artiesten leveren knap werk op hun instrumenten, maar de spanning ontbreekt. Dit haalt niet alleen de vaart eruit, maar zorgt er ook voor dat de aandacht wat verslapt. Bij vlagen lijdt ook Bring Backs daaronder.
Last Card (Bumper Cars) bewijst daarin het tegendeel. Het tempo blijft laag, maar de mix van spoken word en instrumentale stukken vormt een mooi afwisseling. Coasting kabbelt daarentegen net iets te veel voort. Het is een rustige song waarbij blazers wederom de boventoon voeren. Er wordt rustig gesoleerd, totdat halverwege een vervormd blaasinstrument net de nodige pit aan het geheel toevoegt. Het nummer eindigt abrupt om plaats te maken voor Attune. Met zijn ruim zeven minuten vormt deze track het hart van de plaat. Sterk toetsenwerk, laidback grooves en blazerssolo’s wisselen elkaar af tot een relaxte song. Organic Rust vormt een mooie afsluiter met de melancholieke sound en mooi basgitaarspel.
Daarmee is het derde volwaardige album van Alfa Mist een plaat die precies klinkt zoals verwacht. Een aangename, maar niet al te spannende plaat. Raps en spoken word zorgen voor de nodige afwisseling, maar niet genoeg om Bring Backs te redden van zijn soms eentonige sound.
Kijk hier de Alfa Mist-sessie in Metropolis terug.
