Soul, rock, gospel, postpunk, industrial, blues. Waarom zou je kiezen als je het ook allemaal tegelijk kunt doen? Daarom trekt het Amerikaanse Algiers sinds 2012 langs de muziekpodia met dit merkwaardige, maar interessante arsenaal aan stijlen. Met het derde album There Is No Year experimenteert Algiers verder op weg naar volwassenheid.
Met zoveel stijlen in het winkelwagentje maakt Algiers het zich niet gemakkelijk. Dat bleek al op eerdere albums Algiers (2015) en The Underside Of Power (2017). Op sommige momenten lukte het de band om alle invloeden te kanaliseren tot briljante tracks. Op andere momenten vloog Algiers hopeloos uit de bocht, simpelweg omdat ze te veel hooi op de vork namen. There Is No Year laat duidelijk horen dat er geleerd is van deze fouten. Algiers heeft het motto ‘overdaad schaadt’ beter op het netvlies en dat komt het geheel ten goede.
‘Run around, run away from your America/While it burns in the streets.’ De openingszin van leadsingle Dispossession maakt glashelder: Algiers is er niet om vriendjes te maken. Als vanouds spuwt zanger Franklin James Fisher maatschappijkritische teksten om zijn visie op de wereld te verkondigen. Dat kan al snel belerend worden, maar Algiers weet gelukkig te doseren. Minstens zo vaak is er in de lyrics ruimte voor hoop. Er moeten alleen wat drempels voor genomen worden en het Amerikaanse viertal is niet te beroerd om dat expliciet te maken.
Met Dispossession is meteen een absoluut hoogtepunt van There Is No Year genoemd. Met name het refrein is zeer spannend door het samenspel tussen Fisher en de achtergrondzangeressen. ‘You can’t run away’, waarschuwen de dames steeds harder en hoger. Dispossession is verontrustend en zaligmakend tegelijkertijd. Blijkbaar moeten ook de emoties dwars door elkaar lopen bij Algiers.
Heerlijk is ook Chaka, waarin disco-invloeden worden afgewisseld met knetterharde noise. Dit is zo’n nummer waarin Algiers de verschillende eindjes perfect aan elkaar weet te knopen. Chaka komt daarmee veel doordachter over dan bijvoorbeeld slotnummer Void. Daarop gaan er wel dertig olifanten door de porseleinkast. Herrie kan heerlijk zijn, maar tegen het einde van Void is de stressbarometer naar een maximum gestegen. Wat een chaos.
Zware synths en uptempo beats vormen de rode draad op There Is No Year. Op die paar momenten dat Algiers wat rust pakt, blijkt de band nog altijd makkelijk overeind te blijven. Repeating Night is sterk door de fraaie zang van Fisher en behoort met We Can’t Be Found tot de toegankelijkere tracks op de plaat. Het idee van Losing Is Ours is sterk, maar de uitvoering is wat halfbakken, waardoor het uiteindelijk aan kracht ontbreekt.
Juist omdat Algiers zoveel verschillende genres beheerst, schakelt de band op There Is No Year moeiteloos heen en weer tussen alle stijlen. Het album biedt daarmee voor een hele brede groep muziekliefhebbers wel iets om te waarderen. Toch blijft het gevoel opduiken dat de Amerikanen te veel willen. De nummers zitten al bomvol en dan komen daar de bij vlagen zwaarmoedige teksten van Franklin James Fisher nog overheen. Het maakt de boodschap van There Is No Year moeilijk om over te brengen. Prediken gaat nu eenmaal makkelijker op het kansel dan naast een drilboor. Algiers had af en toe voor een tikkeltje minder moeten kiezen. Maar laat keuzes maken nu net de lastigste uitdaging zijn voor de band.
