Na een uitstel van vier maanden, vanwege de coronacrisis, is het nieuwe album van Alicia Keys eindelijk daar: ALICIA, met welgeteld vijftien tracks en vele samenwerkingen. Na de energieke popsong Underdog waren de verwachtingen hooggespannen, maar of die nou helemaal waar worden gemaakt…
Alicia Keys is met ALICIA een andere weg ingeslagen. Zoals ze zelf zegt draagt deze plaat haar eigen naam, omdat ze nu haar identiteit heeft gevonden. De welbekende piano is veel minder prominent aanwezig en waar je verwacht dat het album vol energie zit, kom je vrij bedrogen uit. Het is een mix van soul, jazz en R&B geworden, waar af en toe een pophitje uitspringt.
Op ALICIA vallen een paar songs op, in positieve zin weliswaar. Zo heeft Time Machine een fijne beat en maakt de mooie stem van Keys het nummer compleet. Het is dromerig en de perfecte track om je dag mee te starten. De energie die we lijken te missen in de andere nummers op de plaat komt terug op Love Looks Better; een opbeurende song waar de piano niet op ontbreekt. De track heeft de attitude die we onder meer kennen van een van haar grootste hits Girl on Fire. Dat is exact wat je wil als je een plaat van deze getalenteerde zangeres opzet. De drang om mee te klappen op het ritme van de drums is groot en omdat het nummer zo groots is, valt het enorm op tussen de rest van de meer ingetogen songs.
De zekere zeven samenwerkingen op ALICIA sluiten goed aan op veel van de solonummers op de plaat; het zijn namelijk allemaal tracks met een combinatie van soul en R&B. So Done met Khalid is er een van. Helaas is het een saaie en trage track, ondanks de mooie samenzang van Khalid en Alicia. ‘Im living the way that I want’ is de kern van de song, die duidelijk maakt dat Alicia gewoon doet wat ze zelf wil en blijkbaar is dat dit soort tracks maken. Helaas wordt de traagheid op een groot deel van de plaat doorgezet. Zo ook weer bij de song met Jill Scott. Je hoopt dat de track uiteindelijk uitloopt tot een hoogtepunt, maar deze blijft, net zoals in andere tracks, tot grote teleurstelling uit. Ook Me x7 met Tierra Whack valt tegen. Het nummer komt niet op gang en het refrein is met de ‘me me me me me me me me’ gewoonweg vervelend om aan te horen.
Alicia mist iets op dit album. Misschien zijn het de keys, maar de energie die vaak te bespeuren is in haar nummers, is nu vrijwel verdwenen. Alicia zelf is nog net zo goed als we haar kennen, maar het complete plaatje is echter minder dan gehoopt. De sprankeling die ze eerder wel bij zich droeg, is niet meer. Het is hopen dat deze touch volgende keer wel de plaat haalt.
