Allah-Las is terug met een nazomers geluid. LAHS klinkt als een album dat je op zolder terugvindt en het stof ervan af blaast. De naam van het album LAHS komt van een veelvoorkomende misspelling van de band, LAHS is in ieder geval zeker geen fout album. De bandleden uit Californië hebben afgelopen jaren aardig wat afgereisd en dit kan je terughoren in het album. Portugese, Spaanse en Japanse teksten vliegen voorbij. De originele 60s retrosfeer is er nog steeds, het nieuwe geluid is fris en clean.
Waar Allah-Las met zijn vorige albums surf, garage en country als invloed had, is op LAHS de invloed van wereldmuziek niet te missen. De percussie heeft de leiding in tegenstelling tot de gitaar die we zo prominent hoorden op de eerdere albums. Op LAHS is de groove het belangrijkste, de band heeft in hun thuisstudio gewerkt en geëxperimenteerd met verschillende stijlen en invloeden. Een van deze experimenten is de mellotron die als fundatie is gebruikt voor als nummers zoals Pleasure, Royal Blues, Electricity en On Our Way. Ook is de reverb knop teruggedraaid: waar het eerste album doordrenkt was met surfgitaarpartijen, is LAHS meer gericht op consistente gitaarpartijen die als basis dienen voor de zang en groove.
De opener Holding Pattern is nauw verbonden aan de reismentaliteit die Allah-Las heeft opgedaan de afgelopen jaren. In het eerste couplet wordt al duidelijk dat de bandleden hun ervaringen in de muziek hebben gestopt: ’Madame lost in the haze, of her endless holidays.’ LAHS is volgens de band zelf een plakboek van de reizen die ze hebben gemaakt. In de videoclip van In The Air reizen de La(h)s op verschillende manieren door Hollywood. Met auto, helikopter of luchtballon, met Allah-Las kan je niet stil blijven zitten.
Een van de opvallende parels Prazer Em Te Conhecer (nice to meet you), heeft een karakteristiek slidegitaargeluid dat doet denken aan George Harrisons My Sweet Lord uit 1970. De Portugese tekst is niet de enige buitenlandse invloed op LAHS. Op Royal Blues is namelijk een jisei (Japans doodsgedicht) uit de zeventiende eeuw te horen. Het gedicht wordt ‘spoken word’ gebracht, terwijl de band een hypnotiserende beat speelt.
Allah-Las heeft qua instrumentale liedjes de smaak te pakken. Afgelopen jaar speelden ze op de soundtrack van Self Discovery for Social Survival, een film over wereldbekende surfers. Samen met acts als Dungen en Connan Mockasin speelden ze over beelden van surfers op de Mexicaanse golven. Roco Ono, is een van de resultaten van dit project. De groove van het nummer duidt meer op 60s soul, maar neemt soms een stap terug door weer ruimte te geven aan de gitaar.
Met het droge gitaargeluid en de welbekende meerstemmige zang is Polar Onion een duidelijke vooruitgang in de songwriting. Op het eerste album was het vintage geluid soms zo erg aanwezig dat de liedjes niet op hun beste manier uitpakten. Mede verantwoordelijk voor het opgeschoonde geluid van LAHS is producer Jarvis Taveniere, ook wel bekend van de band Woods. Voor Allah-Las pakt de heldere mix op het album erg goed uit. Nummers als On Our Way en Electricity waren makkelijke doelwitten voor het vintage geluid dat veel gebruikt wordt door 60s-revivalbandjes. Door de groei en verbetering van techniek krijgt de band het voor elkaar om zo helder en duidelijk te klinken. De zomer is al weer even voorbij, maar met LAHS laat Allah-Las ons nog even genieten van de laatste warme zonnestralen.
