‘Een wolf in schaapskleren, dat is wie ik ben.’ Anouk geeft een directe weergave van haar karakter in het dampende slotnummer Down Daddy Down. Haar carrière in ogenschouw nemend lijkt een van kleur verschietende kameleon een betere keuze. Moeiteloos schakelt ze over van stoute rockchick (Graduated Fool) naar commerciële songfestivalkoningin (Sad Singalong Songs) en alles wat daar tussen zit. Birds is exemplarisch voor de experimenteerdrift van Anouk. Op Fake It Till We Die echter geen melancholie, wel een bonte mix van funk, soul en ritmische blazerssecties.
Het beste voorbeeld daarvan is het funky Waste Your Water. ‘All my mistakes made me the woman who I am today,’ zingt ze in de bridge naar het refrein. Ondertussen word je meegenomen in de aanstekelijke melodie, waarin koperwerk de boventoon voert. Ze toont berouw over haar fouten in het verleden, maar is niet beroerd om deze direct weer te ontkrachten in de gelijknamige titelsong. ‘Blame it on tomorrow, blame it on the sun.’ Met andere woorden: het ligt aan alles behalve Anouk. Is dit de wolf in schaapskleren? Laten we het maar rustig aan doen, neem de tijd voor het uitgesponnen Take It Slow. Een uitstekende track met warme synths, haar karakteristieke stem, mooie blazers en een dampende groove.
Eigenlijk is er weinig dat hier mis gaat. Alle songs staan bol van het nodige blazerswerk en weten de voeten van de vloer te krijgen. Het korte Brothers & Sisters swingt in ieder geval de pan uit. Bij het einde aangekomen moet Anouk haar frustratie botvieren in een lied vol liefde. Waar ze eerder in I Just Met A Man twijfels heeft over de liefde, ‘can we get along, in the long-term,’ schreeuwt ze het in Down Daddy Down uit aangaande haar seksuele avontuurtjes. ‘You sure love my legs and what is in between. Spare me the eyes when you’re eating me alive.’ De wolf is los.
Nederland weet waar de wolf haar roedel vandaan haalt. Er zijn al zes nakomelingen geboren. Het optreden voor een groot (internationaal) publiek is daarbij slechts bijzaak. Onze kameleon hoeft niet zo nodig naar Amerika, ook al had ze leuk contact met de society-ster Perez Hilton. De fanschare weet ook dat ze niet zo gecharmeerd is van een uitgebreide tour door Nederland. Ze kiest zorgvuldig haar locaties en data, zo is het volgend jaar de beurt aan het Ziggo Dome. Buiten deze concerten om geeft ze in tv-programma’s een openhartige analyse van haar voorkeuren wat betreft het mannelijk geslachtsdeel. Groots en meeslepend, jawel.
Haar handelsmerk is een combinatie van brutale, soms venijnige uitspraken met een stevige dosis muzikaal talent. Op Fake It Till We Die lijkt het erop dat de Haagse voor een duidelijk concept kiest. De voorgaande twee platen grossierden in mainstream popmuziek met gladde kantjes. Ditmaal zijn de composities weer verzorgd aangekleed met stijlvol blaaswerk en minutieus ingezette orgeltjes. Kortom: een plaat met kleur. Hier gaat de zon zelfs op totaal verregende dagen van schijnen.
