De thrashers van Anthrax hebben met hun vorige plaat Worship Music hun roots weer omarmd en bouwen met nieuwste langspeler For All Kings voort op de weg die ze op Worship Music waren ingeslagen waren. Met een aantal sterke nummers die gepaard gaan met een naadloze productie laat Anthrax wederom horen waarom zij bij de ‘Big Four’ van de thrashmetal horen.
Waar de stoelendans tussen zangers Dan Nelson, John Bush en uiteindelijk Joey Belladonna rond Worship Music nog voor verwarring en onzekerheid zorgde, was het voor de nieuwe plaat meteen duidelijk dat Belladonna de man voor de klus was. Toch is er wel iets veranderd in de bezetting van de Amerikaanse metalband. Leadgitarist Rob Caggiano heeft plaatsgemaakt voor Jonathan Donais, die eerder zijn sporen heeft verdiend bij metalband Shadow Falls. Donais blijkt een prima aanvulling en voegt met zijn spel sfeervolle melodielijnen toe, die de vocalen van Belladonna en de riffs van Scott Ian goed aanvullen. Ook met zijn solo’s drukt hij zijn stempel op de plaat, zonder dat je het gevoel krijgt dat hij te veel zijn best doet om zich te bewijzen. Zijn arpeggio’s in Blood Eagle Wings behoren tot de hoogtepunten van de plaat.
For All Kings opent sterk met een onheilspellend intro dat de toon zet en direct overloopt in het eerste echte nummer getiteld You Gotta Believe: een recht voor z’n raap, rammend thrashmetal nummer dat aan klassieker Among The Living doet denken. Een veelbelovend begin dat niet helemaal wordt doorgezet in de nummers daarna. De Amerikanen nemen gas terug met de nummers Breathing Lightning en Monsters At The End. Daar hebben vooral de coupletten onder te lijden. De riffs zijn slap en simpel. Ritmisch hakwerk met weinig melodie en ook de vocalen missen wat venijn en creativiteit. Het klinkt alsof Belladonna op save speelt. De refreinen van de gebronsde frontman zijn over het algemeen een stuk sterker en het titelnummer laat wel alvast een glimp horen van het goeds dat op de tweede helft van de plaat staat.
Vanaf het zevende nummer Suzerain gaat de beuk er namelijk weer echt in. De openingsriff en de begeleidende dubbelbass drums denderen als een stoomtrein door de speakers en blazen de plaat nieuw leven in. Op Evil Twin wordt het tempo nog verder opgeschroefd en komt de dreiging van intronummer Impaler weer terug. Belladonna lijkt zijn tweede adem te hebben gevonden en geeft de vocalen weer vuur. Ook midtempo-nummers Blood Eagle Wings en All Of Them Thieves komen nu goed tot hun recht, maar het beste nummer is misschien wel This Battle Chose Us: een briljant epos met een heerlijk meezing refrein dat langzaam opbouwt naar een killer climax. Op de composities is sowieso weinig aan te merken trouwens. Alle nummers zitten goed in elkaar, de tempowisselingen zijn soepel en de overgangen tussen coupletten, refreinen, solostukken en tempo’s zijn strak
.
Anthrax voegt met For All Kings een prima plaat toe aan het indrukwekkende oeuvre. Een klassieker als Spreading The Disease of Among The Living is het niet, maar de plaat zal door de afwisseling van snelle thrashy nummers en midtempo’s songs zowel Belladonna- als Bush-fans kunnen bekoren.
