Dat juist na WE het broederlijke duo uit elkaar valt. Arcade Fire-frontman Win Butler zag direct na het afronden van het achtste studio-album zijn broer William (percussie) uit de groep stappen. Daarmee vertrekt er iemand uit de originele formatie en wordt de groep een andere wij. Maar voordat het zover was, werd er nog een keer goed gas gegeven in de studio.
Arcade Fire kiest op WE voor een wat alternatieve en zelfs uiteenlopende tracklist (er zijn verschillende versies in omloop) bestaande uit twee delen: I en WE. Van donker naar licht. Van nummers over angst, eenzaamheid en isolatie naar songs over de vreugde en kracht van opnieuw verbinden. Dat I een donker en angstig beeld moet schetsen hoor je niet terug aan de muziek. Age of Anxiety I bevat het vrolijke soort arrangementen di veel hits van de Canadezen door de jaren heen sierden. Maar als je even onder die laag kijkt, komt het donkere naar voren. ‘Fight the fever with TV/In the age when nobody sleeps/And the pills do nothing for me/In the age of anxiety.’
Op het vervolg Age of Anxiety II (Rabbit Hole) zijn die vrolijke geluiden een stuk meer naar de achtergrond gedrongen. Het is meer een fijne danstrack voor ’s nachts in de club. Daarna nemen ze nog verder af. End of the Empire I-III heeft bij vlagen zelfs heel nadrukkelijk de vibe van Imagine van John Lennon. Sterker nog, de akkoorden lijken op bepaalde momenten letterlijk overgenomen. Op het nummer verklaart Butler dat hij zich uitschrijft van alle nieuwsbrieven, social media en streamingsdiensten. ‘I unsubscribe/Fuck season five.’
Daarna is het tijd voor de vrolijkere helft van de plaat. Qua thema en toch ook wel wat muziek betreft. Want de glimlach in de muziek op Age of Anxiety I is tegen het einde van The Lightning I, II een grote schaterlach geworden. Je voelt de zon doorbreken als herhaaldelijk het ‘Waiting on the lightning’ klinkt. Zon en bliksem zorgen voor een cocktail aan lichtspektakel op de festivalweide waar Arcade Fire optreedt. Unconditional I (Lookout Kid) gaat al even opbeurend verder.
Helaas kent WE ook een flinke mispeer. Dat is niet eens een heel nummer, maar de opening van Unconditional II (Race and Religion). De trommels en de hoge zang zijn een ongemakkelijke combinatie. Hoewel die start al snel voorbij is, komt het nummer verder ook nooit in de buurt van alle voorgangers. Het blijft vlak en vocaal geeft Régine Chassagne verre van haar beste performance. De afsluitende titeltrack weet het niveau iets op te krikken, maar komt niet op het niveau van de geweldige start.
Zo eindigt WE teleurstellend, terwijl dat nergens voor nodig leek. Arcade Fire doet heel veel goed en laat het op het eind allemaal een beetje op zijn beloop. Een mooi werk zonder fatsoenlijk ein…
