Ash Grunwald laat zich in zijn eigen werk inspireren door rootsy bluesgeluiden, met veel ruimte voor een stevige fuzzy gitaar. De muziek van Josh Teskey en zijn groep The Teskey Brothers heeft meer weg van Memphis soul. Hoe zou een album van beide frontmannen samen klinken? Precies zoals je zou verwachten: een mix van klassieke, soulvolle bluesnummers wisselen elkaar af op Push The Blues Away.
Opener Low Down Dog is een laid back track. Met een tokkelende gitaar en een heftige mondharmonica wordt meteen glashelder duidelijk gemaakt wat er op deze Push The Blues Away te verwachten valt: akoestische blues vanuit het hart. De warme, maar ruwe stem van Teskey zorgt voor wat extra kracht in het geheel.
In Hungry Heart wordt dezelfde sfeer doorgetrokken. Het nummer zet met de sterke zanglijn van Teskey meteen het meest sprekende stuk van het album neer. Op Thinking About Myself mogen de voetjes van de vloer. Een stuwende basdrum en geklap in de handen zorgen voor een swingend geheel. Titeltrack Push The Blues Away is daarna weer een mooi rustpunt. Een gevoelige ballade, waar vooral mooi duidelijk wordt dat de nummers live zijn opgenomen. Geen poespas en geen trucs uit de studio. De song geeft Push The Blues Away wat meer een gezicht door het folky stuk. Op het door Grunwald geschreven It Rained wordt juist weer teruggegrepen op de klassieke blues. Een klaagzang, waar rustig gitaarwerk weer ondersteund wordt door mondharmonica.
En zo is Push The Blues Away een collectie liedjes waarin klassieke sounds uit de Verenigde Staten elkaar afwisselen. Maar echt spannend wordt het nergens: daar is de schijf veel te timide voor. Dat heeft wellicht ook te maken met het onderlinge grote respect dat Grunwald en Teskey voor elkaar hebben. De een laat genoeg ruimte over voor de ander om zijn kunsten te tonen. Erg vriendelijk, maar daardoor is er nergens de honger te vinden om elkaar af te troeven of om te laten zien wie hier de beste is. Dat zorgt voor weinig vernieuwing in de sound van de heren. Vooral Something With Feel en Preachin’ Blues vallen in die categorie. Het zijn beide mooie bluesplaten die alle hokjes afvinken: een repetitief ritme, een slide gitaar en gejammer over het leven. Mooie songs, maar ze laten geen druk merken om elkaar te overtreffen.
Tegelijkertijd laat dat mooi zien wat voor gebroederlijke samenwerking het album is. Op de afsluiter The Sky Is Crying wordt de klassieker van Elmore James nog even afgestoft om dit te laten horen. In duet wisselen Grunwald en Teskey elkaar af. Een mooie ode aan het genre waar deze plaat om draait: onvervalste blues. En zo is Push The Blues Away een aardige, ingetogen plaat. Aangename achtergrondvulling, maar voor vuurwerk is het beter om naar ander werk van de heren te luisteren. Daarvoor zijn Grunwald en Teskey veel te lief voor elkaar.
