Normaal zit Ashton Irwin achter het drumstel voor de poprockband 5 Seconds of Summer, maar de quarantaine inspireerde hem aan zijn eerste soloalbum te beginnen. Iets wat hij altijd al wilde doen. Met Superbloom vertelt Irwin zijn eigen verhaal en heeft hij de complete creatieve vrijheid om te doen wat hij zelf wil.
Superbloom opent met SCAR. Dit nummer begint rustig met een simpele, catchy drumlijn. Hiermee lijkt Irwin aan te geven: ik ben inderdaad een drummer, maar ook zoveel meer. SCAR is toegankelijk, makkelijk en lekker poppy. Het maakt van SCAR een goede opener voor de plaat en een begrijpelijk keuze als single. Hierna volgen nog twee singles, waarvan Skinny Skinny toch wel de meest krachtige is. De lyrics – over het hebben van een vervormd zelfbeeld en een eetstoornis – raken.
De diepe songteksten zijn de kracht van dit album. Irwin zingt over je echte zelf zijn, het belang van vrienden en familie, jezelf verliezen, mentale genezing en je eigen kracht vinden. Onderwerpen die misschien niet uniek zijn, maar wel de grootste tekstclichés vermijden.
Vanaf het begin geeft Superbloom hetzelfde gevoel als het eerste soloalbum van Harry Styles, met donkere tonen en pop-rock-vibes. Irwins stem is warm, aangenaam en past daardoor perfect bij de sfeer die hij neerzet. Bij 5 Seconds of Summer zingt hij ook zo nu en dan, maar daar komt zijn stem anders over. Toch merk je ook al snel dat hij van origine geen zanger is en daardoor (nog) niet alles met zijn stem kan. Op sommige liedjes, zoals Greyhound en I’m To Blame, zingt hij vrij laag en donker. Helaas klinkt zijn stem in deze tracks redelijk geknepen en geforceerd, alsof het hem moeite kost die tonen te zingen. Misschien moest het de sfeer van deze songs versterken, maar het eindresultaat klinkt een beetje ongemakkelijk.
Na de reeks singles val je met Greyhound terug. Best een mooie track, maar het duurt wat lang en de muziek en Irwins stem zijn een stuk eentoniger en minder spannend dan de vorige liedjes. Greyhound doet denken aan een treurige, ietwat depressieve versie van Californication van Red Hot Chili Peppers.
Na een interlude volgt Sunshine. Dit is een langzamer, maar vrolijker en frisser nummer. De popsound zorgt ervoor dat Ashton Irwins stem goed naar voren komt en minder geforceerd aanvoelt. The Sweetness zorgt voor een rare overgang op het album. Een echt rocknummer met harde gitaren en drums, die doen denken aan Arabella van de Arctic Monkeys. Het klinkt goed, maar het komt te plotseling. Door dit soort momenten komt het album vrij rommelig over.
I’m To Blame, Drive en Perfect Lie sluiten het album af. Deze songs zijn allen verschillend van sound. Dat is zonde, want voor Matter Of Time (Interlude) voelde Superbloom als een mooi geheel. In het tweede deel is het jammer genoeg een ratjetoe aan verschillende stijlen.
Het is interessant dat je duidelijk kunt horen waar Ashton Irwin voor Superbloom allemaal inspiratie vandaan heeft gehaald. Hij schetst tegen wie hij opkijkt en wat hij heeft meegemaakt in zijn leven. Superbloom belooft veel goeds voor de solocarrière van de drummer. Het zou ook voor 5 Seconds of Summer kunnen lonen als Irwin meer creatieve vrijheid krijgt. Met name tekstueel laat Ashton Irwin zien veel in zijn mars te hebben.
