Ruim een jaar geleden verscheen het vierde studioalbum van Post Malone genaamd Twelve Carath Toothache. Rapper Austin Richard Post gaf in een interview met Zane Lowe aan dat hij zijn passie voor muziek maken even kwijt was. Voorheen schreef de Amerikaan zijn teksten los van de instrumentalen. Maar na drie megasuccesvolle platen ging deze formule vervelen en begon de passie te verdwijnen. De oplossing Malone: simpelweg zijn gitaar er wat vaker bij pakken.
Op Twelve Carath Toothache was duidelijk te horen dat Malone zijn aanstekelijke melodieën combineerde met meer akoestische gitaar. De muziek ontstond tijdens het spelen, in plaats van daarna. Ondertussen zijn we een jaar verder en verschijnt het vijfde studioalbum AUSTIN, gelijk aan de voornaam van Malone. Dit wekt al snel de illusie dat het dus een autobiografisch album is, maar dat is niet het geval. ’Ik heb het AUSTIN genoemd omdat er geen andere artiesten op staan.’
Het openingsnummer Don’t Understand begint met Malone en zijn akoestische gitaar. Een weloverwogen keuze, gezien het feit dat die combinatie de basis vormt voor alle zeventien nummers die op AUSTIN genesteld zijn. De tragisch klinkende albumopener wordt naarmate de seconden oplopen aangevuld met drums en strijkers.
Afgelopen mei stond Malone twee avonden op rij in de Ziggo Dome. De rapper trok een kleine twee uur lang alles uit de kast. Vlammenwerpers, lichtshows en rauwe vocalen zorgden voor extase en ontlading van begin tot eind. Het hemelse Something Real doet opnieuw verlangen naar een live-uitvoering. Een gospelkoor in combinatie met een snoeiharde basdrum creëren drieënhalve minuut aan euforie.
De muziek van Malone wordt gekenmerkt door aanstekelijke melodieën en de aanstekelijke doch rauwe stem van de Amerikaan. Hoewel de rapper steeds meer experimenteert met andere geluiden en instrumenten, staat deze invulling nog steeds voor een groot deel aan de basis van zijn muziek. De singles Chemical en Mourning bevestigden al dat de trouwe fans ook met AUSTIN konden rekenen op de succesformule. Ook Too Cool To Die, Sign Me Up, Enough Is Enough en Buyer Beware nodigen uit tot gewoel.
De plaat voelt het meest fris aan wanneer Malone erop los tokkelt. Dat de Amerikaan dit kan, was al bekend door oudere tracks als Stay en Lemon Tree. Dit waren echter incidentele uitingen op albums die verder vooral gevuld waren met hiphop- en popnummers. Op AUSTIN komt deze intiemere vorm vaker naar voren. Don’t Understand, Hold My Breath, Socialite en Green Thumb laten de luisteraar weer even landen na alle opbeurende muziek. Afsluiter Laugh It Off is hier ook een prettig voorbeeld hiervan.
De albums van Malone stonden nooit bekend om de gestructureerde en prettige opbouw. Ook AUSTIN voldoet hier niet aan. Alhoewel het album gestructureerder klinkt dan Malones voorgaande werken. Een rode draad, op het constant wederkeren van de gitaar na, is niet te herkennen. De nummers op zich luisteren prettig weg, maar de volgorde van het vijfde studioalbum lijkt ietwat chaotisch.
Daarbij voelen nummers als Overdrive, Speedometer en Texas Tea wat misplaatst aan. Sowieso weet niet ieder nummer op AUSTIN even spannend te worden, maar daarin spant dit drietal de kroon. Het opvullen van een album is niet altijd even makkelijk, maar in dit geval had een totaal van veertien tracks niet misstaan.
AUSTIN is het eerste album waar Post Malone zijn hiphopkarakter wat meer naar de achtergrond drukt. Het gitaarspel van de zanger staat aan de basis van alle nummers en dit resulteert in de welbekende aanstekelijkheid, maar ook in weinig verhullende één-op-één-momenten. Malone weet daarmee een prima zomeralbum te creëren, waarmee hij zowel de zwoele zomeravonden als aangename feestjes voorziet van een passende muzikale aanvulling
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
