AUTOBAHN – The Moral Crossing

Waardering

7

AUTOBAHN. Hoewel de gedachten misschien direct overspringen naar het beroemde werk van Kraftwerk en de baanbrekende elektronica die ze brachten, is de band AUTOBAHN allesbehalve Kraftwerk. De groep, afkomstig uit Leeds, maakt muziek die het dichtst in de buurt komt van postpunk of noise, al zweven ze er op hun nieuwe plaat The Moral Crossing meestal ergens tussenin. Hoewel uitgegeven via het kleine label Tough Love Records, is het grotendeels opgenomen op de DIY-wijze waar veel oud punkers trots op zullen zijn: in een kleine afgehuurde ruimte in een achterstandswijkje waar frontman Craig Johnson een eigen studio bouwde.

Het zou postpunk ook niet zijn als er geen zware liederen gepresenteerd werden. Op The Moral Crossing ontbreekt het hier dan ook niet aan. Een vluchtig kijkje in de tracklist geeft al veel weg. Titels als Obituary, Torment en Fallen zeggen genoeg. De melancholiek is alom vertegenwoordigd en Joy Division is nooit ver weg, vooral in de teksten, die het best omschreven kunnen worden als ‘recht voor zijn raap’. Neem het nummer Vessel, waarin met een diepe stem ‘I wanted to die / You wanted to live / And now I’m telling you / Now I’m telling you‘ wordt geproclameerd. Geen poëtisch gedoe hier, maar het komt wel aan. En hard.

Wat daarnaast ook hard is, zijn de drums, of eerder: het drumgeweld. Meestal werkt dit heel goed. Krachtig en chaotisch draagt het bij aan de duistere sfeer, met de titelsong als het schoolvoorbeeld van hoe je als ritmische sectie een nummer kunt maken of breken. Zonder de daarin aanwezige drums zou het nummer haar kracht geheel verliezen. Het nummer kan dan ook, samen met Fallen en Future, gezien worden als het sterkste materiaal op The Moral Crossing. Een verdienste van de drummer. Soms gaat de drummer echter zo los als ware hij muppet Animal, dat dit het nummer juist in de weg gaat zitten. Dit gebeurt helaas bij Torment, dat bijna levend begraven wordt en het onluisterbare nadert.

Het was wellicht de bedoeling van de groep, die ook veel experimenteert met noise. Dat is ook goed terug te horen in de gitaren, die zo af en toe lijken te schreeuwen van de pijn en frustratie. Als luisteraar word je meegezogen in het gevoel van onbehagen en rustig op je stoel blijven zitten is er dan ook niet bij. Niet vanwege het danskaliber dit keer, maar vanwege een lichaam dat zich niet kan ontspannen door de duistere sfeer. De strijkers die zich zo nu en dan laten horen maken het af. Sterk!

Al met al is The Moral Crossing een plaat die gewoon goed te noemen valt. AUTOBAHN brengt niets nieuws en haalt het niveau van Joy Division en directe consorten niet, maar dat is geen schande. De postpunk pijnen worden efficiënt en overtuigend gebracht en de noise geeft een extra vleugje elan mee. Gewoon doorgaan met muziek maken, AUTOBAHN!