Een paar Nederlandse rockbands waar je eigenlijk alleen maar meer van wilde horen, doken begin dit decennium na een paar goede producties ineens onder. Waren ze echt compleet van de radar verdwenen? Nee, maar het ging wel gepaard met lange radiostiltes. Te lang duurde het eigenlijk voordat er weer tekenen van leven verschenen, maar gelukkig: ze zijn er! Nadat eerder Drive Like Maria terugkeerde met Creator, Preserver, Destroyer is het ditmaal de beurt aan Automatic Sam met Arcs.
Dat de groep uit Nijmegen even nodig had, is niet meer dan logisch. Na Sonic Whip bleven, Pieter Holkenborg (leadzang/gitaar), Erik Harbers (bas)en Rense Slings (gitaar/zang) over. Met drummer Lars Spijkervet is de band weer opgevuld en het resultaat is er zeker niet minder door geworden.
Met Ukiyo en Storm Coming knalt Automatic Sam direct vol uit je speakers. De groep sleurt je gelijk kopje onder in hun gitaargeweld en dat bevalt uitstekend. Met een instrumentaal tussendoortje van June wordt de luisteraar even een pauze gegund. Deze heeft een beetje een vreemde positie op het album eigenlijk. Normaal verwacht je zo’n korte track wat meer aan het eind. Zeker ook omdat daarna de lekkere rocksongs weer onherroepelijk uit de kast worden getrokken.
Wat er wel fijn aan is, is dat het album gaandeweg alleen maar beter lijkt te worden. Waar je steeds vaker albums hebt met een slap middenrif of de paar uitblinkers aan het begin, wordt op Arcs met elk liedje het luisterplezier verhoogd. De vocaal zeer sterke scheurtrack Tarantula loopt naadloos over in Parnassia, dat gewoon een vier minuten durend rockorgasme is, zonder dat er in gezongen wordt. Dat het allemaal nog net even beter kan, bewijst vervolgens titelsong Arcs. Na iets meer dan twee minuten lijkt het gedaan met de pret, maar dan wordt de single ineens gestaag uitgebouwd met als gevolg een heerlijk gitaarspektakel van zo’n anderhalve minuut.
Voor wie zich dan na een dozijn nummers al luchtgitaar spelend in het zweet heeft gewerkt, geldt So Long In E Minor als cooling down. Al is het eigenlijk jammer dat er niet nog meer te beluisteren is, want zo climaxopbouwend is Arcs wel in elkaar gezet. Missertjes zijn er eigenlijk niet, al worden soms wel de grenzen van de chaos betreden en overschreden. Maar goed, met een titel als Sisyphus Strut ben je van te voren toch al gewaarschuwd.
Vier jaar geduldig wachten op nieuw werk van Automatic Sam wordt beloond, want Arcs heeft alles wat een strak rockalbum dient te hebben. Misschien dat de powerballad ontbreekt, maar eerlijk gezegd wordt deze amper gemist.
