In oktober 2016 kwam de heavymetalband Avenged Sevenfold met hun zevende studio album The Stage. Nu wordt het album gere-released met een deluxe edition, inclusief zeven nieuwe nummers en vier liveversies van al bestaande tracks. Aangezien wij het vorige album niet onder handen hebben genomen, doen we dat deze keer lekker wel. Was dit album een re-release waard?
The Stage werd met weinig tot geen promotie uitgebracht en introduceerde ex-Bad Religion drummer Brooks Wackerman als nieuw lid van de band. De plaat werd over het algemeen goed ontvangen. Opener The Stage begint met een verheven gitaarsolo en vlotte kickdrums die snel samensmelten tot een fel en energiek hardrocknummer. Het is een fraaie inleiding op elementen die verder in de cd uitgewerkt worden. Het agressieve Paradigm is een knik naar klassieke A7x (de afkorting voor Avenged Sevenfold) liedjes, met zijn onstuimige en oorverdovende refrein, kort gevolgd door een lekkere authentieke grunt; een lekker explosief metalnummer. Creating God vertelt een relaas over hoe computers tegenwoordig onze ‘goden’ zijn geworden en meer intelligent zijn geworden dan de mens. De dynamiek en overgangen tussen de verschillende onderdelen van het lied zijn strak en zuiver met lekkere uitgerekte melodieën.
Andere opvallende tracks op de originele plaat zijn Roman Sky, misschien wel het mooiste nummer dat ze ooit geschreven hebben; het is een prachtige gitaarballad met een intro die erg doet denken aan de intro van Stairway To Heaven. Het contrast tussen de gitaren en het orkest brengt een groots geluid met zich mee, een geluid dat steeds groter en ruimer wordt en steeds meer één geheel vormt. Exist is alleen opvallend omdat het bijna zestien(!) minuten duurt. Sorry, maar mag ik even? M. Shadows heeft toch echt wel een goddelijke stem om van te smelten. Zo puur, smooth en omvangrijk. Heerlijk om naar te luisteren.
Maar nu draait het allemaal natuurlijk om die extra nummers die het album zo sprankelend ‘deluxe’ maken. Nieuwe track Dose geeft een meer angstaanjagende, slome feel dan de rest van het album. Origineel behoorde het nummer tot een soort ‘part 2’ van Roman Sky, maar de band heeft het teruggebracht tot een eigen voltallig lied. En wie wist dat een cover van een Mexicaans volkslied zo goed in een metaljasje zou klinken? Malagueña Salerosa is geheel in het Spaans gezongen en is een ludieke toevoeging voor het album. Deze nieuwe toevoegingen zijn vooral covers, zo zit er ook een cover van The Rolling Stones’ As Tears Go By, Pink Floyds Wish You Were Here en een vertederende metalvertolking van het nummer God Only Knows van The Beach Boys, covers die zo slecht nog niet zijn. Het album sluit af met een paar liveversies van nummers van het originele album.
De nummers waren al langdradig (8 minuten, 15 minuten) voordat men er nog elf nummers achteraan plakte, maar als je écht écht écht van A7x houdt, dan is een twee uur lang durend album absoluut geen ramp. Gelukkig is metal een genre waar langere tracks bijna verwacht worden, omdat je er niet genoeg van krijgt. Je wil steeds meer. De verwachting is hoog en de payoff groot. Dan is de vraag, was deze uitbreiding wel nodig voor een bijna perfect metal-album? Uiteindelijk niet echt. Het heeft weinig anders toegevoegd dan het feit dat je meer A7x krijgt, wat altijd wel een goede zaak is. Dit album geeft perfect het repertoire van een band weer die zich al jaren weet te mobiliseren binnen de metal, rock en mainstreambeweging en zijn plaats binnen die sferen nog altijd in stand weet te houden. Chapeau boys.
