Een nieuw platenlabel, maar een vertrouwd geluid. Zoiets moet AWOLNATION-frontman Aaron Bruno gedacht hebben bij het maken van het nieuwe album Angel Miners & The Lightning Riders. Want waar de band op zijn vorige album Here Come The Runts nog een uitstapje maakte naar wat subtielere indie, zijn de Amerikanen op deze plaat weer helemaal teruggekeerd naar de bombastische elektrorock die we van de groep gewend zijn.
Op een nummer als California Halo Blue wordt duidelijk dat de band met die stijl soms op een dun koord balanceert. De grens tussen aan de ene kant een bombastisch maar mooi nummer en aan de andere kant dramatische kitsch kan bij tijd en wijle erg vaag zijn. Als de akkoorden dan net iets te voorspelbaar worden ligt op sommige nummers een overdreven Imagine Dragons-achtige sound op de loer. Gelukkig lijkt de band dit risico zelf ook in te zien, want met de hier en daar wat schreeuwerige zang en scheurende gitaren weten ze toch een authentiek geluid te behouden. Met de subtiele drop, diepe elektronische bas en engelachtige zang is Slam (Angel Miners) een absoluut hoogtepunt. Het is een fantastisch voorbeeld van alle aspecten die de band zo goed maken.
Ook de uptempo, gitaargedreven leadsingle The Best is een highlight op Angel Miners & The Lightning Riders en brengt als opener van het album de vaart er meteen lekker in. Op Battered, Black & Blue (Hole In My Hart) experimenteert AWOLNATION met een combinatie van stijlen die op papier misschien niet zou moeten werken, maar in de praktijk zorgt voor een fascinerend nummer. In de coupletten klinkt keiharde schreeuwerige rock, terwijl het refrein bestaat uit kalme falsetto synthpop. Het is even wennen, maar werkt toch eigenlijk wel heel goed. Op Pacific Coast Highway In The Movies is een feature gereserveerd voor Rivers Cuomo. Hij bewijst eens te meer dat je het wel aan de Weezer-frontman over kan laten om een pakkend popmelodietje in te zingen, en de twee stemmen samen zorgen voor een mooi contrast.
Richting het einde van de plaat daalt het niveau wat. Half Italian is een niet bijster interessante filler en voegt maar weinig toe. Op afsluiter I´m A Wreck besluit de band om de metal-gitaren uit de kast te trekken, maar dat pakt niet erg succesvol uit. Het blijkt een stijl te zijn die niet helemaal is weggelegd voor AWOLNATION en het leidt ertoe dat het album toch enigszins teleurstellend wordt afgesloten. Angel Miners & The Lightning Riders zal waarschijnlijk niet de boeken in gaan als het allerbeste werk van de band, maar is toch best een vermakelijke plaat met meer dan genoeg verrassende momenten en nummers met een hoge replay-factor die met iedere luisterbeurt iets leuker worden.
