De Canadese formatie BadBadNotGood bouwt met het nieuwe album IV gestaag verder aan hun muzikale kruisbestuiving van jazz, hiphop en electronica. Op hun nieuwste creatie is meer samenwerking gezocht met vocalisten, terwijl de saxofoon van Leland Whitty een vaste plek heeft ingenomen. Het resultaat is divers, innovatief en zeer overtuigend.
BadBadNotGood brengt sinds 2010 albums uit waarop jazz wordt gecombineerd met instrumentale hiphop. Vocalisten kwamen er niet aan te pas, alleen saxofonist Leland Whitty werd een aantal keer toegevoegd aan het trio van bassist, drummer en toetsenist. Vorig jaar werd daar op het album Sour Soul voor het eerst vanaf geweken: de drie heren uit Toronto namen toen een compleet album op met Wu-Tang’s Ghostface Killah en een aantal andere hiphopartiesten. Whitty maakt ondertussen vast deel uit van de formatie en BadBadNotGood lijkt nu voldoende overtuigd van het eigen geluid om de samenwerking met andere artiesten aan te gaan.
Eén daarvan is KAYTRANADA, waar momenteel zo ongeveer alle artiesten voor in de rij staan. Het diepe, elektronische Lavender geeft ook wel aan waarom dat zo is. Een andere samenwerking is met Samuel T. Herring, voorman van Future Islands. BadBadNotGood ging al eerder de collaboratie aan met Future Islands in hun herinterpretatie van de hit Seasons. Op IV worden de krachten opnieuw gebundeld en dat resulteert in een harmonieus R&B-geluid dat we eerder nog niet zagen bij BadBadNotGood. In het tot nadenken stemmende refrein van Time Moves Slow komt Herring’s stem perfect tot zijn recht (eigenlijk beter dan in zijn eigen muziek) en gezien zijn sensuele voorkomen is het alleen maar hopen dat deze zeer succesvolle combinatie nog een keer zijn opwachting maakt op een podium. De track is een aangenaam rustpunt op een album dat verder nauwelijks ruimte laat voor adempauzes. Een andere uitzondering is In Your Eyes, waarop debuterend stadsgenoot Charlotte Day Wilson verschijnt.
Andere samenwerkingen zien we op de tracks Hyssop of Love (met Mick Jenkins) en Confessions Pt. II (met Colin Stetson). Mick Jenkins liet in eigen werk al eerder zien dat hij goed overweg kan met jazz-achtige composities en dat blijkt ook in samenwerking met BadBadNotGood weer. Op Confessions Pt. II is de samenwerking met de bekende saxofonist Colin Stetson gezocht en hij ontketent een ongekend energiek geheel dat doet denken aan de livesets van Jungle by Night. Het door Stetson laag ingezette saxofoongeluid is aggressief, brutaal en onweerstaanbaar en verschijnt als motief door het hele lied. De saxofoon staat op IV sowieso centraal: op zeker de helft van de tracks wordt er een solo gespeeld.
De mannen van BadBadNotGood zijn nog zo jong, maar ze hebben al een enorm eigen geluid ontwikkeld en zijn al zoveel interessante samenwerkingen verder. Het zijn eigenlijk wonderkinderen: niet-pretentieuze liefhebbers die toevallig erg goed bleken en dat zelf amper lijken te beseffen. IV is echt een nieuwe stap voor BadBadNotGood. Als ze de productiviteit van de afgelopen jaren aanhouden, dan zal nieuw werk niet lang op zich laten wachten. We kunnen er alleen maar vol smacht op wachten hoe BadBadNotGood de nieuwe insteek verder gaat uitwerken.
